Op 17 augustus ontvang ik aan het begin van de avond een app van mijn zusje. ‘Hey Eel, ik heb een plan voor de kerst, vanavond bellen?’ ‘Zo, lekker op tijd’, app ik terug. Mijn volgende bericht is van een paar uur later: ‘Hij wil, wij willen!’
Vòòr het laatste appje heb ik, voor ons doen, kort telefonisch contact met mijn zusje. Het plan bestaat uit een extra lang kerstweekend in het Safari Resort van de Beekse Bergen. We checken direct de website van het park. Ondertussen ziet mijn nichtje zichzelf al (de hele dag) met tante Eelke aan tafel zitten tekenen, haar jongere broertje oefent alvast op de leeuwenbrul. Zwager gaat kerstpannenkoeken bakken. Ik beloof de opgetuigde kerstboom te vervoeren in mijn bus. Ook mijn lief stemt later op de avond enthousiast in. De volgende ochtend boekt zus de Savanne Lodge Plus, rolstoelvriendelijk. Hatseflats!
Niet eerder boekten we zo snel en eenvoudig een huisje. Op de Beekse Bergen website, tussen alle lodges, hutten en tenten staat gewoon de Savanne Lodge Plus, rolstoelvriendelijk. Met daarbij een mooie omschrijving van de aanpassingen in de badkamer, duidelijke 3D-beelden en een plattegrond met maten erbij. Zelfs de hoogte van alle bedden staat genoteerd. En dan nog iets. Er staat dus rolstoelvriendelijk. Precies goed wat mij betreft. Dus niet de achterhaalde, maar nog veelgebruikte, termen mindervalide- of zelfs invalide.
Mijn appje, ‘Wij willen’, kwam vanuit mijn tenen. Ik voelde me welkom. Super welkom zelfs. Door mijn zus, die in de zomer al bedenkt dat de rolstoelvriendelijke lodge snel geboekt moet worden. En door de Beekse Bergen, omdat ze precies begrijpen waar het om gaat met die rolstoelers.
——————————–
Bovenstaande column stond begin december (2022) in Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland. Inmiddels zijn we op de laatste dag van het jaar beland en zit het kerstweekend er alweer op. Ondanks dat zo’n beetje mijn hele familie nu met de griep in bed ligt (ik ben vandaag gelukkig weer in mijn stoel), hebben we het heel fijn gehad. De Beekse Bergen is echt een unieke ervaring en het huisje en park zijn prima rolstoeltoegankelijk. Vanuit onze ‘Savanne Lodge Plus’ hadden we prachtig uitzicht op de “Serengeti”, met struisvogels, zebra’s, giraffen en watoessirunderen. Als klap op de vuurpijl kwamen elke ochtend drie neushoorns bij ons voor de deur staan synchroon poepen! Hilarisch…!
Voor Spierziekten Nederland interviewde ik begin dit jaar Yvette Daamen, moeder van twee kids met een spierziekte. Op vakantie gaan vond ze altijd een hele uitdaging, totdat ze de georganiseerde vakanties van Stichting Wigwam ontdekte. Ga je liever skiën of zeilen? Bekijk ook de andere georganiseerde reizen onderaan de pagina!
Veel ouders zijn er een beetje huiverig voor. Een georganiseerde vakantie met andere gezinnen met ‘mankementen’. Dat het superleuk kan zijn, bewijst het verhaal van het gezin Daamen.
Bij de familie Daamen hebben allebei de kinderen een spierziekte. Matthijs is twaalf jaar en gebruikt een rolstoel met elektrisch ondersteunde wielen en heeft nachtbeademing. Eline is negen en springt vrolijk in het rond, lange afstanden lopen gaat wel moeilijker. Mama Yvette: ‘Ook op vakantie hebben we hulpmiddelen nodig, zoals een hoog-laagbed, dat maakt het lastig om een goed huisje te vinden. Vooral in het buitenland. We willen nog eens terug naar Turkije maar dan denk ik gelijk: “O help, waar moet ik beginnen”.
Droomwens
‘We hadden plannen voor Euro Disney maar omdat Matthijs lichamelijk snel achteruit ging, plus allerlei ziekenhuisopnames kwam dat er niet van. De oma van Matthijs en Eline heeft toen Make-A-Wish ingeschakeld. Matthijs’ droomwens om met dolfijnen te zwemmen, hebben zij opgepakt. Met het hele gezin zijn we naar Benidorm gevlogen. Alles was geregeld; de accommodatie, de vliegreis, de taxi bij aankomst, eten en drinken. Op afstand is er altijd iemand paraat mocht er iets mis gaan. Het is heel bijzonder, even geen zorgen, alleen maar gelukkig zijn. De dolfijnen deden iets met Matthijs’ zelfvertrouwen. Daar plukken we nu nog de vruchten van.
Twee jaar later werden we opnieuw verrast, nu gingen we dan toch naar Euro Disney, de wens van Eline. De kinderen hebben het er nog steeds over, het zijn dierbare herinneringen.’
Wigwamvakanties
‘Via een schoolvriendje van Matthijs kwam Wigwamvakanties op ons pad. Zij organiseren gezinsvakanties op verschillende locaties in Nederland. In Zuid-Limburg staan tenten klaar, maar in Arnhem, op het terrein van Bio Vakantieoord en in ‘s-Gravenzande zijn het vakantiehuisjes. Wij zijn geen kampeerders en Matthijs houdt van de zee dus ’s-Gravenzande klonk goed! Het eerste jaar zijn we een week geweest. Dat beviel zo goed dat we het tweede jaar twee weken geboekt hebben. Opa en oma zijn toen ook een weekje met de kids meegegaan.
Powerkiten op het strand bij ’s Gravenzande tijdens de Wigwamvakanties bij Avavieren. Bron foto: In de buurt.
Voor de kinderen is er overdag een programma. Ze gaan naar het strand, knutselen, doen spelletjes en powerkiten. Er is ook een bonte avond. Mocht het nodig zijn, dan is er voor ieder kind een ‘eigen’ begeleider. Matthijs had beide keren een goede klik met zijn begeleider. Ik vond het best lastig in het begin, maar toen ik zag dat het goed ging, kon ik het loslaten. Je moet wel, want het is helemaal niet de bedoeling dat ouders steeds komen kijken.
Als de kinderen onder de pannen waren, konden wij dus lekker onze gang gaan. We hebben heerlijk geluierd met een boek en samen gewandeld en een terrasje gepakt. Gek, maar ook fijn, tijd met z’n tweeën. In de avond en het weekend was er tijd voor ons als gezin. Maar het is tegelijk heerlijk om te zien dat de kinderen ook ’s avonds nog wel eens op pad gingen, nog even naar ‘het hok’, de activiteitenruimte. Zo hoort het te gaan.’
Wigwamvakanties bij Avavieren organiseert verschillende activiteiten. Je kiest zelf of je mee doet of niet. Bron foto: In de buurt
Contact met andere ouders
‘Er zijn ook activiteiten met de gezinnen samen. Een wandeltocht langs het strand of een huifkartocht. Ook is er twee keer een gezamenlijke maaltijd. Maar alles mag en niks hoeft. De eerste dag maak je kennis met elkaar, maar verder is iedereen vrij om te doen wat hij of zij wil. Toch maak je met ieder gezin wel even een praatje. Dat is niet alleen maar kommer en kwel hoor, dat bepaal je vooral zelf.
Soms is het confronterend om zoveel kinderen met allerlei handicaps te zien maar er is tegelijk een enorme saamhorigheid. Ik vind het mooi dat onze kinderen andere kinderen met beperkingen zien. Kinderen zien dat trouwens veel minder, iedereen werkt samen, het wordt toch één groep. Nee hoor, dat schrok ons echt niet af.’
Zorg
‘De huisjes zijn luxe en prima aangepast. In enkele huisjes is een plafondlift. Wij helpen Matthijs zelf met aankleden, douchen, enzovoort maar als je wilt kunnen vrijwilligers dat ook (een keer) overnemen. De kinderen willen heel graag ook dit jaar weer terug. Het is ons ook heel goed bevallen, maar we durven het dit jaar niet aan in verband met corona. We kunnen altijd nog buiten de Wigwamvakanties om gaan. Dat kan namelijk ook, dan regel je het zelf. Ik weet nu dat het goed is, dus dat moet wel lukken!’
De huisjes waar Yvette en haar gezin verbleven worden beheerd door Stichting Avavieren. De huisjes zijn buiten de Wigwamvakanties voor iedereen te huur. Een tijdje terug was ik daar een weekendje met vrienden, bekijk hier de huisjes.
Vakantiehuisjes s’ Gravenzande
Meer georganiseerde gezinsvakanties
1. Naar de sneeuw
Met het hele gezin, ieder op zijn eigen niveau, genieten van de sneeuw kan met de georganiseerde wintersportreizen van Ski-Uniek. Bestemmingen zijn Italië en Oostenrijk. Als ouders leer je ook de Bi-Unique (zitski met duwhandvatten) kennen zodat je al snel samen met je kind de piste op kunt. www.ski-uniek.nl
2. Kinderfonds
Het Kinderfonds heeft drie perfect aangepaste vakantieplekken met meerdere appartementen in Gelderland, Friesland en Zuid-Limburg. Kinderen kunnen in de schoolvakanties deelnemen aan leuke activiteiten. www.kinderfonds.nl/gezinnen
3. Villa Pardoes
Vlakbij de Efteling staat Villa Pardoes; twaalf themahuisjes met ieder een eigen sprookjessfeer, van Barbie tot Sneeuwwitje en van safari tot 1001 nacht. Buiten het huisje zijn ook allerlei verrassingen, zoals de magische boom, het bubbelparadijs (whirlpool!) de chill- of gameroom en de prachtige (speel)tuin. Natuurlijk ga je ook naar de Efteling! Medische verklaring nodig voor aanmelding. www.villapardoes.nl
4. Happy Holiday
Happy Holiday organiseert in het voor- en najaar twee volledig verzorgde gezinsweken in het luxe, rolstoeltoegankelijke hotel IJsselvliedt aan de rand van de Veluwe. Met 24-uurszorg door (kinder)verpleegkundigen. Ook voor gezinnen waarvan een van de ouders ziek is. www.stichtinghappyholiday.nl
5. Sailingkids
Samen op een groot zeilschip en zien waar de wind je brengt? Stichting Sailingkids organiseert vaarweken voor gezinnen op het IJsselmeer, het Markermeer en de Waddenzee en de Grevelingen in Zuid-Holland. De schepen zijn beperkt rolstoeltoegankelijk, niet voor elektrische rolstoelen. www.sailingkids.info
Dit artikel werd ook gepubliceerd in Contact (Spierziekten Nederland maart 2021).
Met de nieuw verschenen rolstoeltoegankelijke stadswandeling in de hand genoot ik vorige jaar in de donkere decembermaand van een bezoek aan onze zuiderburen. Een tocht langs bijzondere paleizen, mooi verlichte pleintjes, kerstkraampjes en de Dijle. Mechelen, knusse stad in kerstsferen!
In Utrecht stapte we op de trein, met alleen een overstap in Rotterdam kom je dan ruim twee uur later in Mechelen aan. Hou er trouwens rekening mee dat je in- en uitstaphulp voor de Belgische spoorwegen48 uur van te voren moet regelen. Je regelt dit via NS-assistentie. Lichtjes en kerstmarktkraampjes versieren de Anton Pieck-achtige bruggen en pleinen. We wanen ons bijna in de Efteling. Op de site ‘Mechelen houdt je warm’ vind je elk jaar alle december-activiteiten bij elkaar.
Restaurant Lamseau, zoals uit eten hoort te zijn
Ons hotel, Hotel Vé, ligt aan het water op de Vismarkt, ondergebracht in een oude visrokerij en een oude sigarenfabriek. Een centrale plek van waaruit je de stad makkelijk te voet kunt verkennen. Op de dag van aankomst stappen wij, opgewarmd bij de heerlijke gaskachel in onze kamer, alleen even richting restaurant Lam’eau iets verderop, ook gelegen aan de Vismarkt. Het kleine restaurant is gevestigd in de vroegere bierbrouwerij Lamot. Bij het raam staan enkele gezellige ronde tafels. Op de muur grote foto’s van oude brouwketels, de bar opgetrokken uit een groot stuk koperplaat. Het menu is Frans-Belgisch, hier geen hamburgers of bakje suffe groentjes. We eten zoals uit eten hoort te zijn. Mooi opgemaakte gerechten (met bloemen) en bijzondere smaken. Als we het restaurant helemaal tevreden uitwandelen is het gezellig druk bij de verlichte kerststalletjes en de schaatsbaan op het water.
Straffe madam, in de voetsporen van Margaretha van Oostenrijk
Als we de volgende ochtend de nieuwe rolstoeltoegankelijke stadswandeling erbij pakken lezen we dat Mechelen 500 jaar geleden de hoofdstad was van de Nederlanden en onder bewind stond van Margaretha van Oostenrijk. Haar invloed op de stad was groot en je vindt haar beeld en paleis (Hof van Savoye) op de Grote Markt. Ze staat bekend als een straffe madam, nou daar hou ik wel van. De Grote Markt is trouwens een plaatje, met prachtige historische panden. Vooral ’s avonds met alle lichtjes aan. Mocht je je afvragen of de toren van de Sint-Romboutskathedraal, het symbool voor Mechelen, zo plat bedoeld was? Nee dus, de bouw werd door geldproblemen op 97 meter stopgezet, de planning van 167 meter werd bij lange na niet gehaald. Ter vergelijking, de hoogste toren van België staat in Antwerpen en is 124 meter. Overigens wel van dezelfde architect als de toren van Mechelen, meneer Keldermans. Volgens mij is het trouwens geen familie… De toren heeft geen lift maar je kan in het historische Schepenhuis, bij de toeristische dienst Visit-Vlaanderen, met een virtuele bril vanaf de Romboutstoren naar beneden kijken! Alle historische gebouwen die niet of gedeeltelijk toegankelijk zijn kun je hier vinden, kijk op www.virtueelmechelen.be.
Sint Romboutstoren in Mechelen
Kazerne Dossin, holocaust en mensenrechten
Van een heel andere orde is de Kazerne Dossin. Op de plek waar nu een enorm wit, betonnen gebouw staat werden meer dan 25.000 joden en zigeuners samengebracht en op de treinen gezet naar Auschwitz-Birkenau. Het museum, tevens memoriaal en documentatiecentrum over de holocaust en mensenrechten maakt op mij een verpletterende indruk. Duizenden foto’s en verhalen van de mensen die nooit meer terugkwamen zijn hier verzameld op de hoge muren. Op indringende wijze wordt verteld hoe Hitler met zijn metgezellen de heel gewone Duitser in een hysterische massa wist te veranderen. De strenge bewaking bij de ingang van het museum verbaast mij, blijkbaar is dit nodig. De detectiepoortjes zijn 82 cm breed. Verder is het museum ruim opgezet en goed toegankelijk.
Wandelroute met tussendoortjes
Tijdens de wandelroute maken wij zo nu en dan een ommetje voor een mooie muurschildering (Mechelen Muurt) ofwel om iets lekkers te scoren uit het Prikkelpakket, een bonnenboekje wat je langs enkele charmante Mechelse zaakjes leidt. We scoren daarmee bijvoorbeeld een lekker taartje en kop koffie bij Sava (Grote Markt). Laat je niet tegenhouden door de drempel, vraag binnen om de mobiele plank. Later op de dag pakken we een pintje bij bierbrouwerij het Anker en knabbelen we een kaasplankje in de megadrukke Kaashandel Schokaert. De beroemde chocolademaantjes van Banketbakkerij VanderBeek & Godiva (niet rolstoeltoegankelijk) smaken bij de Mechelse thee van Simon Levelt en alweer terug in Utrecht heel best.
Anonieme kunstenaressen en hun Besloten Hofjes
We maken ook een lange stop bij Museum Hof van Busleyden. Alleen het gebouw is al de moeite waard. In de oude paleiswoning vind je verhalen uit de glorietijd van Mechelen maar er is ook altijd een moderne tentoonstelling. Bijzonder vind ik de Besloten Hofjes, een soort groot uitgevallen kijkdozen waar je je even in het paradijs, een soort minituintjes, begeeft. De unieke hofjes vol met stoffen bloempjes en kleine beeldjes werden gemaakt door de zusters van Augustinessen, echte kunstenaressen maar niet bij naam genoemd. Inmiddels worden ze stuk voor stuk gerestaureerd en ook dat is een mooi proces wat je kan zien in het museum.
Mechelen collage, Besloten hofjes, museum Busleyden
Pad over de Dijle
Wat een geweldig idee om over een deel van de Dijle een houten pad aan te leggen, je loopt over een houten staketsel over het water in de grachten onder de bruggen door. Zo zie je de oude huizen aan de achterzijde. Het pad is op enkele plaatsen met een (soms steile) helling te betreden. Leuk!
Rolstoeltoegankelijk pad over de Dijle, door de gracht in Mechelen
Eten
In de brochure bij de wandelroute ‘Mechelen toegankelijk voor iedereen’ staan een aantal restaurants met toegankelijke toilet. Na het heerlijke diner bij Lam’aux kunnen de andere restaurants alleen nog maar tegenvallen. Bij Brasserie de Met is de afgelopen 50 jaar niet veel veranderd heb ik zo het gevoel maar dat heeft dan ook wel weer wat. De ober was in elk geval een film waard, zo druk als die man was! Het eten valt nog alles mee, we bestellen zelfs oesters. Voor een snelle hap kun je prima terecht bij de hippe burgertent Ellis, de bietenburger valt goed in de smaak.
In Nederland hebben we ook mooie historische stadjes, maar een weekendje België is toch anders. In elk geval, het is buitenland! Na Hasselt vorig jaar, bevalt ook Mechelen mij zeer goed. Overzichtelijk maar meer dan genoeg te doen om een weekend te vullen. Sfeervol ook, Mechelen houdt je warm, ja echt!
Meer info: Start van een weekend Mechelen: visitmechelen.be
Van 6 december 2019 tot 5 januari 2020 is Mechelen helemaal in kerstsferen met in de weekenden kerstmarkt. De wandelroute ‘Mechelen, toegankelijk voor iedereen’ bevat een kaart met brochure waar veel rolstoeltoegankelijke bezienswaardigheden in staan beschreven. Deze kaart is natuurlijk het hele jaar te gebruiken! Er staat ook een aantal toegankelijke restaurants en toiletten in. Dat bleek heel handig! Helaas zijn veel andere winkels en restaurants nog slecht toegankelijk.
Het Prikkelpakket (bonnenboekje) koop je voor 6 euro bij Visit Vlaanderen, het toeristisch infopunt. Er zitten 6 proef-bonnen waarmee je een gratis lekkernij ophaalt en 10 doe-bonnen waarmee je korting krijgt in musea en attracties. Meer info op www.visitmechelen.be
Als je in Toronto bent (zie vorige blog) dan ga je naar de Niagara Falls. Wij dus ook! Met de bus ben je er in ruim anderhalf uur. Wat ik niet wist is dat er eigenlijk twee watervallen vlak naast elkaar zijn. De wat kleinere Amerikaanse Falls en de meest beroemde Horseshoe falls aan de Canadese zijde. Wij blijven aan de Canadese zijde met prachtig uitzocht op beide krachtpatsers.
Rolstoeltoegankelijke busrit boeken
We boeken onze busrit naar de Niagara Falls aan de balie in ’the Coach Terminal’, downtown Toronto. Hiervandaan vertrekken de Mega- en Greyhoundbussen naar bestemmingen over heel Canada. Bellen blijkt handiger want de vriendelijke meneer aan de kassa meldt ons dat we zelf de busmaatschappij moeten bellen om een rolstoeltoegankelijke bus te reserveren. Wij kunnen nu we wel aan de kassa betalen en aangezien we geen creditcard hebben is dat wel handig.
In de vertrekhal hangt een hele batterij aan ouderwetse granieten telefoons waar we gratis mee bellen. Een toegankelijke bus moet je trouwens 48 uur van te voren reserveren. Later blijkt dat ik precies op de lift pas, mijn rolstoel is 90 cm lang van achterwiel tot voorwiel.
Magisch circus
Twee dagen later, s’ochtends vroeg vertrekt onze bus. Altijd lollig om uitgerekend dan in de verkeerde metro te stappen…. Ik zie mezelf als allerlaatste de bus ingetakeld worden terwijl iedereen op ons zit te wachten… Maar gelukkig, de bus is wat verlaat en iedereen staat nog te wachten.
Ruim anderhalf uur later worden we bij de bus terminal van de Niagara Falls gedropt, met de lift word ik als laatste de bus uit geholpen. Als wij eenmaal uit de bus zijn is iedereen al verdwenen. Er staat slecht aangegeven waar we heen moeten. We besluiten gewoon te gaan lopen, bleek wel drie kilometer te zijn… Wil je dat niet, dan kun je met de prima rolstoeltoegankelijke stadsbus van WeGo gaan (die was waarschijnlijk met al die mensen vertrokken).
De eerste aanblik op de Falls is geweldig! Vanaf de (Canadese) waterkant kijk je prachtig op beide watervallen. Het bulderende water geeft dichtbij de waterval een continue enorme witte mist van opspattend water wat het een heel magisch tintje geeft. Afhankelijk van de wind word je zelfs aan de andere kant van de rivier nog nat. Wij hebben een warme dag in september uitgekozen en af en toe geeft dat een heerlijke zachte druppelmist op je huid. Op het eind van de middag wordt het licht op de watervallen steeds mooier en krijgen we de regenboog er gratis bij. Bijzonder mooi.
Tegelijkertijd, bereid je ook voor op een circus. De Falls zijn puur natuur maar er zijn zoveel attracties omheen gebouwd dat het bijna lijkt alsof alles bedacht is voor de toerist, inclusief de watervallen zelf. Zou je al niet genoeg prikkels krijgen van alle mensen en attracties dan schalt er ook nog wel een muziekje door de speakers.
Adventure Pass
Wij kopen bij de informatiebalie, vlakbij de opstapplaats van de Hornblower Niagara Cruises, een Adventure Pass (bedankt voor de tip Joke op Facebook…). Je krijgt dan een flinke korting op vier attracties die allemaal rolstoeltoegankelijk zijn. Bovendien kun je gratis gebruik maken van de WeGo-bus. Een eventuele begeleider krijgt een gratis pas. Overigens geldt dat laatste in Canada voor veel attracties, je kunt vragen naar een gereduceerd tarief voor je ‘care-worker’, vaak krijg je dan een kaartje gratis.
Cruise met de Hornblower
Wij beginnen direct met de boottocht met de Hornblower, je wordt gegarandeerd zeiknat maar is echt een ‘must-do’ als je hier bent. Het is alleen al grappig om samen met tientallen anderen in een soort Teletubby outfit (je krijg allemaal gratis een plastic roze poncho met cappuchon) in de brandende zon in de rij te staan bij de incheck.
Het bootje op de foto lijkt een notendop maar in het echt is het best een aardig bootje. Je kan er met de rolstoel prima rondrijden, je kan alleen niet naar het bovendek. Al met al duurt het tochtje twintig minuten. Het is indrukwekkend en vooral heel nat en een enorm lawaai als je eenmaal vlak voor de watervallen vaart. Toch, als je er zo dicht bovenop zit dan zie je het eigenlijk niet eens goed. Als we later, vanaf de kant, de bootjes zien varen kunnen we ons bijna niet voorstellen dat wij daar ook op zaten. Het ziet er zo kwetsbaar uit.
In de 130 jaar oude tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls)Bijna futuristisch die ene man (Tjeerd) tussen al die gele wezens. Wij waren de enige gekken die een eigen regenjas mee hadden!
Behind the Falls
Na de boot wandelen we naar ‘Table Rock Centre’, vlakbij de Niagara Falls. We gaan naar de Niagara Fury (4d-film met special effects), wel geinig maar niet een ‘must-do’ wat ons betreft. Vervolgens wandelen we door de tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls). Deze tunnels zijn honderddertig jaar geleden aangelegd, zelfs Marilyn Monroe is er geweest! Met een lift ga je drieënveertig meter naar beneden en opnieuw krijg je een poncho want je kan wel een beetje nat worden. Vooral het eerste uitzichtpunt (Lower observation deck) is de moeite waard, je hebt hier een mooi en wijds uitzicht op het naar beneden donderende water, eigenlijk vlak naast de Horseshoe. De andere twee punten zijn echt achter de watervallen. De uitkijkpunten zijn smal en eigenlijk zie je alleen maar een klein stukje gordijn van water naar beneden kletteren. Gelukkig is het niet druk, ik heb gehoord dat je ook in een dikke rij, voetje voor voetje door de tunnels kunt gaan.
‘Journey behind the Falls’, vanaf het ‘Lower observation deck’.
White Water Walk en Las Vegas
Je moet de boottocht en de tunnels eigenlijk wel gedaan hebben maar het uitzicht gewoon boven langs de weg, waar je niks voor hoeft te betalen, vinden wij stiekem gewoon het mooiste. We zitten daar zo van te genieten dat we uiteindelijk te laat zijn voor onze laatste attractie van de Adventure Pass, de wandeling langs de rivier, de White Water Walk. Jammer! Hier hadden we beter mee kunnen starten, dit blijkt een van de weinige attracties die om vijf uur dichtgaat. Van te voren hadden wij ook het Butterfly Conservatory getipt gekregen, deze ligt ook wat noordelijker en sluit op een doordeweekse dag ook om vijf uur. Dat lukt dus helaas ook niet meer.
Wij lopen vlakbij de Rainbow bridge omhoog richting het reuzenrad. Een straat aaneengeschakelde idiote attracties (spookhuizen, lasergames, casino’s, escaperooms, wassenbeeldenmuseum, speelhallen en zelfs het museum van Guinness of World Records), stemmen roepen je naar binnen met harde muziek en knipperende lichtjes. Daartussen schreeuwerige toeristenwinkels en hamburgertenten. Las Vegas in het klein of zoiets. Wij eten dan toch ook een hamburger bij Wendy’s en gaan daarna met de WeGo-bus richting station/busterminal.
Met de taxi naar huis
Als de Megabus aan komt rijden zie ik direct dat er geen rolstoelteken op de bus staat. Al snel blijkt er inderdaad geen lift aan boord. Het is even penibel maar gelukkig geven ze hun fout snel toe en wordt er op hun kosten een luxe rolstoeltoegankelijke taxi (á 250 dollar) voor ons geregeld. Is dat even een comfortabele terugreis!
Een of twee dagen
We hebben best even nagedacht of we aan één dag genoeg zouden hebben. Achteraf hadden wij wat beter moeten plannen, dan hadden we alle attracties van de Adventure Pass best in een dag kunnen doen. Een dagje extra was voor ons niet nodig, we hadden het wel gezien. Toch kan twee dagen ook leuk zijn. Dan kun je nog wat meer van de omgeving zien, Niagara on the Lake, het iets noordelijker gelegen dorpje schijnt ook de moeite waard te zijn en er zijn ook nog wijnroutes met proeverijen in deze streek.
Ondertussen
Na drie weken, zijn we helemaal gewend aan het leven in een grote stad. Natuurlijk gedragen we ons als echte toeristen en gingen we naar de CN-Tower! Maar we doen ook gewoon boodschappen en de was (in de gemeenschappelijke wasruimte). Ik geniet daarnaast enorm van de goede toegankelijkheid hier. Volgende blog meer!
Heb jij ook zin om naar Canada te gaan? Of ben je al bij de Niagara Falls geweest? Laat je dan een berichtje achter? Vind ik leuk!
Ik had de indrukwekkende plaatjes al vaker gezien maar vorige week heb ik eindelijk zelf door de boomtoppen gecrost met mijn rolstoel! Baumwipfelpfad Saarschleife is vanuit Utrecht een van de meest dichtbij gelegen boomkruinenpaden met indrukwekkende uitzichttoren. Toch nog altijd nog zo’n 450 autokilometers, het is dus wel een eindje rijden maar in combinatie met een leuk weekend Saarbrücken vond ik het helemaal de moeite waard.
Denk je nu huh? Door de boomtoppen gecrost? Zie dan voor je een houten knikkertoren van vroeger. Weet je wel, waar je bovenin een knikker legt en deze vervolgens vanzelf naar beneden rolt. Midden in een van de mooiste wandelgebieden van Saarland vind je zo’n enorme knikkertoren. Via een 800 meter lang houten rolstoeltoegankelijke pad op palen rol ik op 23 meter hoogte tussen de boomtoppen naar de 42 meter hoge spiraalvormige uitkijktoren. Eenmaal bovenop de toren is het uitzicht echt prachtig! Je kijkt uit over de beroemde bocht van rivier de Saar in het Zuidwesten van Duitsland en de groene heuvels van het natuurpark Saar-Hunsrück! Wauw, dit is wel uniek, zonder lift op deze hoogte belanden maakt wel weer duidelijk dat er zoveel meer kan dan we soms denken!
Meer baumwipfelpfaden
Baumwipfelpfad Saarschleife is één van de negentien geweldige bosbouwwerken in Duitsland. Ook in Kroatie, Slowakije en Oostenrijk vind je nog vier van deze bijzondere paden door de boomtoppen met ieder een unieke uitkijktoren. Het bijzondere is dat ze allemaal rolstoeltoegankelijk zijn! Allemaal mooie bestemmingen dus misschien moet ik ze allemaal maar op mijn to-do-lijstje zetten. Kan jij er al eentje afvinken? Ik ben benieuwd!
Een overzicht van alle boomtoppenpaden vind je hier. Voor het boomtoppend in Saarschleife kijk je op de website van Saarland.
Wat deden we nog meer in Saarland?
Samen met Tjeerd had ik een fijn weekend in Saarland. Het boomtoppenpad was wel het hoogtepunt (grapje). Maar we waren ook in vestingstadje Saarlouis en in de mooie stad Saarbrücken. Echt indrukwekkend (en fotogeniek) vond ik Völklinger Hütte, een enorm staal- en hoogovencomplex uit de bloeitijd van de ijzerindustrie, een van de meest originele wereldcultuurerfenissen van UNESCO.
Direct na aankomst in ons heerlijke duinhuisje laat het zonnetje zich even zien dus met een stevige wind ‘waaien’ we gauw naar het strand. Het strand van Bloemendaal aan Zee met enkele strandtenten is maar drie minuten lopen! In het seizoen staat er ook een strandrolstoel (Jutter). Nu (half maart) is het nog een beetje een rommeltje. Grote bulldozers schuiven op het strand met zand heen en weer, strandtenten zijn aan het opbouwen en lege karkassen van toiletgebouwen staan klaar voor een nieuw seizoen. Er waait een koude wind dus wij installeren ons lekker in ons huisje, ik word er helemaal blij van. Dit huisje klopt gewoon, ik kan helemaal mijn gang gaan en kan dus ook een lekker potje koken. Fijn! Lees meer over het huisje.
Bloemendaal aan zee, collage strand
Over de lange boulevard naar Zandvoort
De volgende dag proberen we met windkracht 9 naar Zandvoort te fietsen. Mijn rolstoel rijdt stug door over de lange boulevard (3,5km), op de fiets is dat voor Tjeerd toch een stuk moeilijker. We worden helemaal gezandstraald. Bij strandtent de Haven van Zandvoort duiken we uiteindelijk naar beneden. Het zand ligt in grote bergen op het terras en de strandafgang. Ik zie een strandrolstoel (model Jutter) klaar staan, maar binnen is het nu een stuk aangenamer. Het eten is prima, niet bijzonder. Er is ook een toegankelijk toilet. Overigens zijn er op meer plekken strandrolstoelen te leen in Zandvoort, helaas geen elektrische.
Op het avondprogramma staat nog de film ‘Bohemian Rhapsody’ bij Circus Zandvoort. Denk niet aan een circustent maar meer iets tussen een spiegeldoolhof, amusementenhal, casino en touwtjetrekkraam op de kermis in. Beetje vreemd maar kids kunnen hier zeker hun hart ophalen met games en gekke kermisspelen. Alles is goed rolstoeltoegankelijk, inclusief toilet. Ik word een beetje zenuwachtig van alle bliepjes dus wij gaan snel naar de bovenste verdieping waar een kleine bioscoopzaal met rode pluche stoelen is. Vanuit de lift rijd je de zaal in, daar is er één klein vierkant plekje naast een stoelenrij waar mijn rolstoel goed past. Niet bewegen anders rijd je de trap af. Bij het reserveren van de kaartjes moest ik wel beloven dat ik zelfstandig met de trap naar beneden kan in geval van calamiteiten…
IJmuiden, de grootste sluis ter wereld
De volgende dag lazy sunday-morning. In de middag gaan we met de auto naar IJmuiden. Daar wordt de op dit moment de grootste sluis ter wereld gebouwd! Omdat de ‘sluizenroute’ daarom niet geopend is voor verkeer belanden wij zomaar op een pontje, altijd leuk. Indrukwekkend gebied hier, met industrie en havens. Vlak naast de nieuwe sluis is in een opvallend rood gebouw een expositieruimte ingericht over de bouw en voortgang van de bouw van de sluis, SHIP. Op het dak (bereikbaar met de lift) heb je goed uitzicht over de nieuwe en oude sluis. Precies als wij op het dak staan wordt het enorme schip wat we net vanuit de pont nog over het Noordzeekanaal zagen aankomen, door de sluis getrokken, wauw! Voor kinderen boven de twaalf is het leuk om een rondleiding te volgen, zie de website van SHIP.
Pontje bij IJmuidenIJmuiden, expositieruimte ShipIJmuiden, dakterras van expositieruimte SHIP
Haarlem, leukste shopstad van Nederland
Een weekend is kort dus wij slaan Haarlem dit keer over. Haarlem is wel een echte aanrader. Bovendien de bus stopt zo ongeveer voor je huisje en brengt je in een halfuurtje naar het centrum van Haarlem. Wel zo makkelijk want parkeren is minder handig in deze stad. Lekker eten, een bezoekje aan een van de mooie musea of lekker shoppen! Bekijk de website van Visit Haarlem of check de app van Ongehinderd. Ik had al eens een leuk gesprekje met local Femke over haar rolstoeltoegankelijke hotspots van de stad.
Meer info over ons fijne rolstoeltoegankelijke duinhuisje? Lees hier verder.
Al jaren ga ik niet mee naar de Efteling. Mijn zussen gaan wel geregeld, inmiddels met hun eigen kroost. Over de kop en door elkaar gerammeld worden in een klein bakje lijkt mij niet echt noodzakelijk. Toch werden onlangs op een familiefeestje de Python, Baron en de Vliegende Hollander weer eens uitvoerig besproken op ‘Eelkeproofheid’. Kort na het bewuste feestje krijg ik een mail, of ik een presentatie over toegankelijkheid wil geven aan ondernemers in de ‘vrijetijdsindustrie’. Locatie van het evenement: De Efteling. Daarbij krijg ik de uitnodiging om de dag ervoor de Efteling te ‘testen’ en een nachtje in het Efteling Hotel te verblijven. Toeval of niet, ik ‘moet’ eraan geloven. Zus, zwager, nichtje (7) en mijn vriendje gaan mee.
Efteling Hotel
Het is een koude dag in november als we inchecken in het Efteling Hotel. De rolstoeltoegankelijke kamer is fijn. De badkamer is niet groot, maar voor mij is alles wat ik nodig heb aanwezig. Een muisje kijkt vanaf de plint de kamer in, de rode schoentjes staan klaar in de kast om te gaan dansen.
Bewapend met warme mutsen en handschoenen lopen we in vijf minuten naar het park. In de winter ondergaat de Efteling een enorme metamorfose met heel veel kleine details. Langnek kreeg dit jaar een muts op. De plastic koeken en broden bij de bakkers in het land van Laaf worden omgewisseld voor chocoladetaarten en kerstkransjes. De grote paddenstoelen in het sprookjesbos krijgen een laagjes sneeuw. Er worden minstens 300 kerstbomen naar het park gesleept en er hangen 200.000 duizend extra lampjes. Heerlijk warm zijn de vijf grote vuren op de pleinen. Extra zijn de ijsbaan en het langlauf parcours. Ik was vergeten hoe heerlijk het Anton Pieck sprookjessfeertje is, zeker in deze tijd van het jaar.
Zere nek en blauwe billen
Terwijl mijn zus en ik staan te wachten totdat de rest boven ons voorbij zoeft in De Baron, bekijken we nogmaals de app van de Efteling. Heel handig, hier staat per attractie beschreven of de attractie rolstoeltoegankelijk is en of je er met of zonder transfer gebruik van kunt maken. Ondanks de duidelijke informatie en het feit dat de ingang rolstoeltoegankelijk is, vind ik het lastig in te schatten wat de impact van een attractie is op mijn lijf. Omdat er bijna geen wachttijden zijn, test mijn gezelschap bijna alle spannende achtbanen eerst uit. Hoe erg zijn de schokken, de bochten, heeft je hoofd ondersteuning, hoe gaat het instappen precies? Gezamenlijke conclusie: toch maar niet. Ik kan nu eenmaal halverwege niet uitstappen. Ik heb geen zin in een zere nek of blauwe billen. Het is even een teleurstelling. Gelukkig zijn er genoeg andere dingen te beleven.
Het Sprookjesbos blijft een heerlijk nostalgische ervaring. Daar ben je al zo een paar uur zoet. Het mooiste vind ik het ‘nieuwe’ Paleis der Fantasie: Symbolica. De baanloze fantasievaarders, een soort sledes waar je met een man of zes in kunt, dansen geruisloos door de verschillende kamers van het paleis. Wij gaan via de aparte rolstoelingang naar binnen (let op, bij drukte kun je beter ‘s morgens al reserveren). De fantasievaarder, ofwel het ‘karretje’, kan stilstaan zodat je alle tijd hebt om in de stappen. Dat is natuurlijk heel prettig, maar ik vind dat de Efteling hier haar toegankelijkheidsambities en fantasie (!) moet tonen: de mogelijkheid om met rolstoel en al in het ‘vaartuig’ plaats te nemen. Helaas, voor nu blijft een overstap noodzakelijk.
Efteling, Symbolica-koningszaal
Virtuele Droomvlucht
Uiteraard willen we ook de virtuele Droomvlucht beleven. Tot voor kort was de Droomvlucht niet rolstoeltoegankelijk. Nu kun je in een aparte ruimte met een Virtual Reality bril meegenieten: met een koptelefoon en microfoon ben je verbonden met je familie die echt in de Droomvlucht rondzweeft. Leuke oplossing! Een andere oplossing is er in verband met de ontruimingsmogelijkheden niet. De kwaliteit van het beeld kan nog beter.
De Fata Morgana herinner ik mij nog van heel vroeger. Er is niet veel veranderd. Mijn lijf wel, maar met hulp en de rust van het vriendelijke meisje bij de instap beland ik netjes in het bootje. Gedoe, maar bijna acht minuten heerlijk genieten in de verboden stad! We zien ook de indrukwekkende openlucht voorstelling Ravelijn. Rolstoelers zitten hier bij elkaar in een aparte ‘suite’. Ik had spijt dat ik het dekentje niet aannam van de aardige medewerker… brrr echt koud.
Geen bloedstollende attractie maar wel de moeite waard is de Pagode, ofwel de Zwevende Tempel! Je rijdt er makkelijk in met je rolstoel en beleeft de Efteling vanaf 45 meter hoogte. Wat ons opvalt is dat het personeel overal perfect op de hoogte is van alle toegankelijkheidsissues. Iedereen weet wat te doen en is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Als mijn zwager daar een opmerking over maakt bij een van de medewerkers kijkt ze hem verbaasd aan en vraagt: ‘Dat is toch heel normaal?’
’s Avonds leest Klaas Vaak nog een heerlijk verhaaltje voor in de lobby van het hotel. Sfeertje compleet. Ik kom zeker terug, dat vertel ik morgen tijdens mijn verhaaltje voor ondernemers.
Efteling Symbolica vanuit de Pagode als de avond valt
Nog even over de rolstoeltoegankelijkheid
Op de website van De Efteling staat uitgebreide informatie over de toegankelijkheid van het park en de attracties. Handig om vooraf al te bestuderen! Deze informatie is ook beschikbaar in de Efteling-app en staat op de speciale plattegrond voor mensen met een beperking. Bijna alle toegankelijke attracties hebben een aparte rolstoelingang. Er zijn vijftien rolstoeltoegankelijke toiletten, twee verzorgingsruimten en een rustruimte. De restaurants zijn toegankelijk. Naast het Eftelinghotel hebben vakantiepark Loonsche land en Bosrijk ook rolstoeltoegankelijke huisjes en appartementen. Kijk voor meer informatie op www.efteling.nl.
Bij binnenkomst moet je een verklaring ondertekenen waarop onder andere staat of je hulp nodig hebt bij het betreden van een attractie. Je hoeft geen medische informatie te vermelden. Met deze verklaring krijg je een faciliteitenkaart en kun je gebruikmaken van de aangepaste voorzieningen.
Deze blog verscheen ook in Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland (maart 2019).
‘We binden gewoon je rolstoel op je kar!” roept Joke enthousiast. We zitten samen in de tuin van haar vader en moeder in Harderwijk. We kennen elkaar al ons hele leven, lagen bij elkaar in de wieg. Haar vader en moeder zijn vrienden van mijn vader en moeder. We wonen een uur rijden van elkaar maar als het even kan zijn we in de schoolvakanties samen. Vlak na mijn examen woon ik zelfs een paar weken in Harderwijk, via de moeder van Joke heb ik daar een bijbaantje bij een groothandel.
‘En dan?’ vraag ik? ‘Nou gewoon’ zegt Joke, ‘dan pakken we de trein!’ Joke is al onderweg naar de schuur en komt terug met een paar sjorbanden. Ja hoor, gaat prima. Mijn rolstoel bungelt achterop mijn kar. Ik maak een rondje. Ja hoor, inderdaad gaat prima! Een paar weken later zitten we in de trein naar Den Helder. Drie trekkershutten op verschillende plekken zijn gereserveerd. Joke huurt een fiets als we op Texel aankomen en bindt haar weekendtas achterop. Het zijn onze eerste ervaringen met uitgaan. Ik ga in zee met strandrolstoel ‘de zeehond’. We koken ons eigen potje in de hut. Slapen lang uit…
1995, trekkershuttentocht op Texel! Is dit het begin van mijn reislust?
Mijn ‘kar’, de naam die vanzelf ontstond voor mij Booster Trophy scootmobiel
Afgelopen donderdag stond ik, ruim 24 jaar na deze trekkershuttentocht, voor een volle zaal met camping-eigenaren op het congres van de Groene Koepel. Ik laat hun mijn foto’s van toen zien en vertel over mijn droom van een toegankelijke wereld. Ik hoop dat ze snappen dat de trekkershutten toen het verschil maakten! De trekkershutten met opritje waren ideaal, een goed bed en aangepast sanitair waren genoeg voor een heel gewone vakantie. Precies wat mijn zelfvertrouwen nodig had. Het was het verschil tussen mooie herinneringen maken of niet.
Na afloop van mijn verhaal komen er meerdere mensen naar mij toe. Ze gaan allemaal kijken naar kleine en grote verbeteringen op hun eigen camping. Ik krijg vragen over noodkoordjes en beugels. Zelfs de foto van de Amerikaanse rolstoeltoegankelijke boomhut heeft zijn werk gedaan. Ik zie een ondernemershart sneller kloppen, als we dat nou eens op onze camping… Ook Hans en Nel glunderen als ze mij vertellen dat er op dit moment drie rolstoeltoegankelijke trekkershutten op hun terrein gebouwd worden, ze zijn bijna klaar. Kijk maar hoe mooi: www.drechtoever.nl
Lijkt een trekkershut jou ook wat?
Op www.trekkershutten.nl komen 82 trekkershutten naar boven wanneer je het rolstoel-icoontje aanvinkt! Neem wel even contact op om te checken wat de toegankelijkheid betekent. Heb je een eigen kampeermiddel? Op de website van de natuurkampeerterreinen staat ook per terrein beschreven welke aanpassingen er zijn, 47 van 166 terreinen zeggen toegankelijk te zijn!
Nog een kampeertip, lekker luxe met rolstoeltoegankelijk privé-sanitair
Het is inmiddels even geleden dat ik ging kamperen, het fenomeen van privé-sanitair was dus aan mij voorbij gegaan. Maar toen ik op het spoor kwam van dit mooie vakantiechalet zag ik dat ze op de camping ook geweldig uitpakken, rolstoeltoegankelijk privé-sanitair!
Gister heerlijk gedanst in de snikhete zon op Afrikaanse ritmes. Zwetende lijven in alle kleuren, prachtige kleding, exotische geuren en allemaal lieve mensen. Ik heb een beetje Afrika in Twente gevoeld op de 30ste editie van het Afrika Festival. Voor mij de eerste keer maar wat een geweldig feestje.
Best gek zo in het Twentse land, maar vergis je niet, het Afrika Festival in Hertme is het meest toonaangevende festival op het gebied van moderne Afrikaanse muziek in Europa met muzikanten van wereldformaat. De plek, Openluchttheater Hertme, aan de rand van het bos maakt het allemaal heel idyllisch. In de hoge bomen zwieren lappen gekleurde stoffen en ’s avonds gaan de snoeren met lampjes aan. Op de markt met ruim honderd stands herken ik de Afrikaanse sieraden, houtsnijwerkjes, prachtige stoffen en kleding van mijn reis naar Zuid-Afrika, inmiddels alweer tien jaar geleden. Toevallig ploffen wij (drie rolstoelers) met een heerlijk Afrikaans broodje Barra voor een kraampje van Fika neer, een reisorganisatie die ook rolstoeltoegankelijke reizen naar Kenia en Tanzania aanbiedt. Nou ja, dat kan geen toeval zijn! Fijne mensen met een goed programma zo te horen. Al helemaal in de Afrika-sferen krijg ik in elk geval gelijk zin om mijn koffer te pakken.
Even later gaan we nog een keer helemaal uit ons dak op de afsluitende reggae tonen van Alpha Blondy, de Bob Marley van Afrika. Als we richting uitgang gaan komt er nog een mooie man naar ons toe: “Heerlijk om jullie te zien dansen”. Ik maak hem een compliment om zijn prachtige outfit en kettingen. Hij blijkt een sjamaan uit Suriname maar hij verbouwt ook huizen en woont gewoon in Utrecht.
Afrika Festival, 2018
Eenmaal terug bij camping de Köller waar wij in het gloednieuwe appartement logeren start de Afrika-afterparty langzaam op. Maar al snel beland ik, opnieuw dansend, in een wild, opzwepende trommelende en dansende groep mensen. Zelfs in mij stoel, voel ik mij gedragen door de ritmes van de trommelaar die mij indringend aankijkt in het donker. Wauw wat een dag. Moe maar nog helemaal in de Afrikaanse vibes plof ik diep in de nacht in mijn heerlijke bed.
Mijn blog over de super fijne appartementen bij Köller hou je nog even van mij tegoed. Ik ga nu snel onder de douche want morgenochtend gaan we hier helaas alweer weg. We vertrekken naar ons tweede adresje in Twente, B&B Mössems. Zou het daar net zo mooi zijn als hier?
In december was ik drie dagen alleen in Malaga, Zuid-Spanje. Vanuit Malaga ben ik met de bus naar Torrox gegaan, een plaatsje 60 km richting het oosten. Daar heb ik nog twee heerlijk weken doorgebracht met vrienden. Een bijzonder avontuur, voor het eerst alleen op pad mét alle onzekerheden. Zelfs vriendinnen zonder rolstoel gaven aan niet alleen op reis te durven. Ik wist dat ik het spannend zou vinden maar ook heerlijk. Dat was ook precies hoe het was. Spannend en heerlijk. Voor herhaling vatbaar!
Om de sfeer van mijn reisje te proeven, lees je eerst mijn vaste column voor Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland: Eelke droomt in Malaga, completely free.
In deze blog vind je alle ins- en outs over het openbaar vervoer in Malaga, mijn fijne hotel en de stad. Vooral bedoelt om het voor jou makkelijk te maken ook het vliegtuig naar Malaga te pakken! Heb je vragen? Ik beantwoord ze graag.
Een van de vele vrouwen naast Picasso, Plaza de la Merced.
Alleen op reis, zo is het een stuk makkelijker
Spreek af met een local
Omdat ik het toch best spannend vind, alleen op reis, spreek ik in Malaga af met Jacqueline. Via haar handige blog Beleef Malaga had ik al leuk contact met haar. Jacqueline is Nederlandse en woont in Malaga. Zij checkte vooraf ook al voor mij of de trein echt toegankelijk was. Super handig én gezellig, blijkt als we elkaar ontmoeten op het vliegveld. We reizen samen naar mijn hotel en lunchen op een zonnig terras. Als we later op de middag afscheid nemen weet ik de weg al een beetje en voel me helemaal op mijn gemak. Perfect dus, zo is alleen reizen ineens niet meer zo spannend. Jacqueline schreef ook een blog over onze ontmoeting.
Bagagerekje
Voor mijn reisje naar Malaga laat ik een super-handige-rolstoel-koffer-bagage-drager in elkaar lassen. Vriendin Marie-Jose had er ook eentje laten maken en ‘haar’ vriendelijke lasser maakte er ook eentje passend voor mijn rolstoel. Nu kan ik een flinke koffer meedragen op mijn stoel. Het rekje is met vier vleugelmoeren makkelijk te bevestigen en er weer af te halen. De koffer staat super stevig. Dit biedt mogelijkheden voor de toekomst! Zelfs mijn toiletverhoger (onmisbaar in Spanje) kan ik nu ongezien meenemen.
Centraal gelegen hotel
Vanuit mijn hotel was ik in vijf minuten in de gezelligheid. Na een volle dag kon ik dus makkelijk naar mijn hotel om even te relaxen. Om vervolgens rond een uurtje of negen nog even de stad in te gaan om wat te eten. In Spanje eet je tenslotte niet om zes uur! Alleen aan een tafeltje viel mij ook reuze mee. Ook in december zit iedereen in de gezellige smalle straatjes buiten op terrasjes en heb je genoeg te kijken. Binnen no-time kreeg ik al een wijntje van mijn buurman aan een ander tafeltje en ontstond een leuk gesprek. Even later kwam er nog een echtpaar uit Engeland bij zitten. Werd het gewoon een super gezellige late avond. Fijn als je dan ook zo weer je hotel binnenrolt. Voor mij was het ook een voorwaarde dat de receptie van het hotel 24-uur bemand is. Fijn als je iemand kan bellen als er wat is. Wel je telefoon altijd bij de hand!
Ben jij gewend om alleen te reizen? Ik hoor graag jouw tips!
Met Jacqueline lunchen bij Plaza, op Plaza de la Merced.
Malaga
Ik ben echt verrast door Malaga, voelde mij er direct thuis. De stad is heel schoon en goed toegankelijk met gladde stoepen en fijne vlakke opritjes. De meeste bezienswaardigheden zijn prima toegankelijk. De grote winkels ook, kleinere winkeltjes hebben helaas nog wel eens een drempel. Je zit nog tot laat buiten op de terrassen, dus hoef je ook niet zo op de toegankelijkheid te letten. Voor het toilet ging ik meestal terug naar mijn hotel omdat de toiletten vaak laag zijn. Bij het Malaga Turismo Office (Plaza de la Marina 9) is een toegankelijk toilet. Ook aan de nieuwe boulevard (Paseo del Muelle Uno) zit halverwege een openbaar en goed toegankelijk (verhoogd) toilet, bijzonder is dat je hier naast elkaar kunt plassen! Geen beugels hier.
Gezellig, met z’n tweeën tegelijk plassen op de nieuwe boulevard Muelle Uno.
Eten
Met Jacqueline heb ik heerlijk geluncht bij La Plaza. De eerste avond alleen at ik een bordje Paella, dat moet je toch gegeten hebben in Spanje… nou dat viel helaas tegen. Dus de volgende dag maar even aan mijn hotel gevraagd waar ik beter kan eten. Dat bleek een Italiaan! Nou ja. Restaurant Tia Mia oogt nergens naar maar mijn ravioli Tartufati is goddelijk. Om mijn feestje compleet te maken eet ik ook nog een hele bak Tiramisu op, mmmm…. Als ik een week later vanuit Torrox een dagje in Malaga ben, eten we bij Citron op Plaza de la Merced. Heerlijk eten, vriendelijk personeel, gezellige inrichting en een aangepast toilet!
Overal sinaasappels aan de bomen. Heerlijk in december de zon op je gezicht.
Musea, strand en lichtjes
Een ding was zeker, ik zou naar het Picasso museum. Ik had gelezen over de tentoonstelling ‘We are completely free, women artist surrealism’. Leek me wel passend. Heerlijk om hier rond te struinen, lastig zijn de zware deuren tussen de verschillende ruimten. Er is een invalidentoilet. De ingang voor rolstoelers zit links van de hoofdingang.
Jacqueline maakte mij attent op het Alcazaba en dat was een gouden tip. Misschien omdat ik de Moorse architectuur al zo lang in het echt wilde zien want het is niet eens zo groot, maar echt een aanrader. De rolstoelingang moet je even weten, rechts van Teatro Romano ga je naar beneden (Paseo Don Juan Temboury), je volgt de hoge muur en slaat links af (Guillen Sotelo). Iets verderop vind je de ingang, met een lange gang die eindigt op een lift die je naar boven direct in het Alcazaba brengt. Het terras naar het mooie uitzicht over Malaga is helaas niet toegankelijk (hoge opstap). Toegang is bijna gratis als rolstoeler.
Ook de Kathedraal van Malaga is een bezoek waard, met een vrij steile oprit kun je naar binnen. Toegang is gratis als rolstoeler. In de zon langs de stalletjes van een kerstmarkt, dat kan in december in Malaga. Ook is er elke avond een feestelijke lichtshow (15 minuten), dan gaan alle kerstlichtjes tegelijk aan, de centrale winkelstraat wordt dan omgetoverd in een kathedraal. Behoorlijk kitscherig maar ik word er heel blij van.
Malaga ligt aan zee! Je loopt lekker langs de nieuwe boulevard richting het strand. In de zomer zijn er extra voorzieningen, zoals een verhard pad naar de zee en speciale strandrolstoelen. Wat wil je nu nog meer?
Genieten van de Moorse architectuur in het Alcazaba
Malaga by night
Mijn hotel
NONO charming stay
Mijn hotel staat in de hippe wijk Soho in Malaga centrum. Nono Charming Stay is geen standaard hotel. Er is bijvoorbeeld geen ontbijt en je kamer wordt niet elke dag gepoetst, maar er is wel een receptie die 24-uur bemand is. Alle appartementen hebben een eigen keukenblokje met koelkast en kookmogelijkheid. Boven op het gebouw is een geweldig terras met uitzicht over de stad. Nono heeft een mooie en stoere inrichting, ligt centraal in de stad en is betaalbaar. Er zijn twee rolstoeltoegankelijke appartementen. Mijn appartement (107) heeft een Frans balkon, je kunt dus lekker de deuren openzetten.
De mensen in het hotel zijn heel vriendelijk en behulpzaam. De een spreekt beter Engels dan de ander. Bij aankomst in het hotel krijg ik mijn koffer met geen mogelijkheid open, ook blijkt de jongen op het vliegveld de vleugelmoeren van het bagagerekje flink vastgedraaid te hebben. Gelukkig komt direct de technische dienst van het hotel aanhollen met een gereedschapskist en binnen no-time was het probleem gefikst!
Rolstoeltoegankelijkheid
Door het vragen van foto’s en maten sta ik eigenlijk nooit meer voor verrassingen in hotels. In dit geval blijkt de douche toch een lage drempel (5 cm) en een naar binnendraaiende douchedeur te hebben. Nu is twee dagen douchen geen ramp maar voordat ik de stad in ga meld ik mijn ‘doucheprobleem’ toch even bij de receptie. Als ik later op de avond terugkom op mijn kamer, twijfel ik even of ik het wel goed gezien had… er zat nu een keurig gemetseld opritje in dezelfde tegels als de vloer en de douchedeur draait naar buiten… Wat een verrassing! Zo kan het dus ook, niet zeuren maar gewoon oplossen! Wat heb ik lekker gedoucht! Mijn appartement (107) is nu dus prima toegankelijk.
Er staan twee losse bedden naast elkaar in de kamer. Aan beide kanten is genoeg ruimte voor een rolstoel. Het bed is laag (43 cm). De toilet is nog lager (39 cm). Het hotel wilde bij mijn boeking geen bed- en toiletverhoger regelen. Zij wilden geen risico’s lopen dat het niet goed vast zou zitten, maar als ik het zelf zou regelen was het prima. Uiteindelijk heb ik mijn eigen toiletverhoger meegenomen. Het bed was een spannende gok maar het lukte gelukkig om uit bed te komen. Via MobilityAbroad kun je ook hulpmiddelen laten bezorgen in het hotel. De wastafel is onderrijdbaar en er zitten twee opklapbare beugels naast het toilet.
De keuken in het appartement is niet onderrijdbaar. Ik paste met mijn kofferrekje in de lift, ik heb het helaas niet opgemeten maar dat is dan minimaal 1.35 cm lang. De lift is bereikbaar met een niet al te steile hellingbaan.
De vliegreis verloopt super goed! Ik kan tot aan het vliegtuig in mijn eigen (elektrische) rolstoel blijven. Transavia maakt op Schiphol nu gebruik van de zogenaamde Ambulift. Vanaf de gate ga ik met een lift naar beneden, naar het vliegveld. De Ambulift staat klaar en na een korte rit parkeert hij naast het vliegtuig, de cabine gaat omhoog en sluit aan bij de vliegtuigdeur tegenovergesteld aan de deur waar de andere passagiers instappen. In de Ambulift word ik in het smalle stoeltje getild en vervolgens naar mijn stoel voorin het vliegtuig gereden. In de Ambulift had ik voldoende tijd om losse onderdelen an mijn rolstoel goed vast te tapen (tape zelf meenemen!). Met de Ambulift wordt de rolstoel ook beneden in het ruim geladen, een stuk minder risico op schade dus. In Malaga komt mijn eigen rolstoel ook direct bij het vliegtuig! Wat fijn geregeld.
Met de trein in Malaga, prima te doen! Je ziet hier ook mijn bagagerek.
Trein Malaga
Het vliegveld van Malaga ligt acht kilometer buiten de stad. In Nederland zoek ik me de blubber naar informatie over de toegankelijkheid van de bus en de trein. Hoe fijn is het dat Jacqueline van Beleef Malaga dat even live voor mij checkt! Jacqueline is Nederlandse en woont in Malaga. Haar conclusie: de ruimte tussen het perron en de trein is minimaal door een uitschuifbaar plateautje dus ook met een elektrische rolstoel prima te doen. Deze lokale trein rijdt vanuit het centrum van Malaga, stopt o.a. op het busstation (Maria Zambrano) en het vliegveld maar rijdt helemaal door richting het westen langs bekende badplaatsen als Torremolinos en Fuengirola. Een goed toegankelijk vervoermiddel dus.
>> het treinstation ligt tegenover de luchthaven, volg gewoon de bordjes. Bij de ingang van de hal koop je direct een treinkaartje bij de automaat, a € 1,80. Hiermee ga je door de rolstoeltoegankelijke poortjes en vervolgens met de ruime lift naar het perron. De trein heeft in het midden een verlaagde ingang, kijk bij aankomst van de trein dus even goed waar je naar binnen kunt! Er is genoeg ruimte voor meerdere rolstoelen.
>> Ik stap uit bij station Maria Zambrano, naast het grote busstation. Ik koop alvast een kaartje voor de ALSA-bus die mij drie dagen later naar het oostelijk gelegen Torrox-Costa zal brengen. Hoef je niet naar het busstation dan kun je in de trein blijven zitten tot de laatste halte Malaga Centro Alameda.
Bus naar andere plaatsen ALSA
Ik koop mijn buskaartje richting Torrox-Costa twee dagen van te voren op het busstation. Niet alle bussen hebben een lift, dus het is handig een tijd te plannen en aan te geven dat je met een rolstoel wilt reizen. Dan houden ze er rekening mee. De tourbussen van ALSA rijden in de regio en zijn goedkoop. Voor drie euro reis ik zestig kilometer. De bussen zijn toegankelijk gemaakt met een lift, de chauffeur bedient de lift. Dit kost best veel tijd maar de chauffeur maakte zich daar bij mij totaal niet druk om. Hij wilde mijn koffer in het bagageruim plaatsen en heeft de koffer op de plek van bestemming ook weer keurig vast gemaakt op mijn bagagerekje. Er past maar één rolstoel in een bus, je wordt zelfs vastgezet.
Met de bus van regiovervoerder ALSA naar Torrox.
Na Malaga reis ik door naar vrienden in Torrox, hierover later meer!
Onze website maakt gebruik van cookies. Met cookies wordt de website persoonlijker en gebruikersvriendelijker. Lees meer over cookies
De cookie-instellingen op deze website staan op "cookies toestaan" om u de best mogelijke ervaring te bieden. Als u deze website blijft gebruiken zonder uw cookie-instellingen te wijzigen, of wanneer u op "Accepteren" klikt, stemt u hiermee in.
