Het circus van de Niagara Falls

Als je in Toronto bent (zie vorige blog) dan ga je naar de Niagara Falls. Wij dus ook! Met de bus ben je er in ruim anderhalf uur. Wat ik niet wist is dat er eigenlijk twee watervallen vlak naast elkaar zijn. De wat kleinere Amerikaanse Falls en de meest beroemde Horseshoe falls aan de Canadese zijde. Wij blijven aan de Canadese zijde met prachtig uitzocht op beide krachtpatsers.

Eelke kijkt op de Niagara Falls vanuit haar rolstoel

Rolstoeltoegankelijke busrit boeken

We boeken onze busrit naar de Niagara Falls aan de balie in ’the Coach Terminal’, downtown Toronto. Hiervandaan vertrekken de Mega- en Greyhoundbussen naar bestemmingen over heel Canada. Bellen blijkt handiger want de vriendelijke meneer aan de kassa meldt ons dat we zelf  de busmaatschappij moeten bellen om een rolstoeltoegankelijke bus te reserveren. Wij kunnen nu we wel aan de kassa betalen en aangezien we geen creditcard hebben is dat wel handig.

In de vertrekhal hangt een hele batterij aan ouderwetse granieten telefoons waar we gratis mee bellen. Een toegankelijke bus moet je trouwens 48 uur van te voren reserveren. Later blijkt dat ik precies op de lift pas, mijn rolstoel is 90 cm lang van achterwiel tot voorwiel.

Magisch circus

Twee dagen later, s’ochtends vroeg vertrekt onze bus. Altijd lollig om uitgerekend dan in de verkeerde metro te stappen…. Ik zie mezelf als allerlaatste de bus ingetakeld worden terwijl iedereen op ons zit te wachten… Maar gelukkig, de bus is wat verlaat en iedereen staat nog te wachten.

Ruim anderhalf uur later worden we bij de bus terminal van de Niagara Falls gedropt, met de lift word ik als laatste de bus uit geholpen. Als wij eenmaal uit de bus zijn is iedereen al verdwenen. Er staat slecht aangegeven waar we heen moeten. We besluiten gewoon te gaan lopen, bleek wel drie kilometer te zijn… Wil je dat niet, dan kun je met de prima rolstoeltoegankelijke stadsbus van WeGo gaan (die was waarschijnlijk met al die mensen vertrokken).

De eerste aanblik op de Falls is geweldig! Vanaf de (Canadese) waterkant kijk je prachtig op beide watervallen. Het bulderende water geeft dichtbij de waterval een continue enorme witte mist van opspattend water wat het een heel magisch tintje geeft. Afhankelijk van de wind word je zelfs aan de andere kant van de rivier nog nat. Wij hebben een warme dag in september uitgekozen en af en toe geeft dat een heerlijke zachte druppelmist op je huid. Op het eind van de middag wordt het licht op de watervallen steeds mooier en krijgen we de regenboog er gratis bij. Bijzonder mooi.

Tegelijkertijd, bereid je ook voor op een circus. De Falls zijn puur natuur maar er zijn zoveel attracties omheen gebouwd dat het bijna lijkt alsof alles bedacht is voor de toerist, inclusief de watervallen zelf. Zou je al niet genoeg prikkels krijgen van alle mensen en attracties dan schalt er ook nog wel een muziekje door de speakers.

Adventure Pass

Wij kopen bij de informatiebalie, vlakbij de opstapplaats van de Hornblower Niagara Cruises, een Adventure Pass (bedankt voor de tip Joke op Facebook…). Je krijgt dan een flinke korting op vier attracties die allemaal rolstoeltoegankelijk zijn. Bovendien kun je gratis gebruik maken van de WeGo-bus. Een eventuele begeleider krijgt een gratis pas. Overigens geldt dat laatste in Canada voor veel attracties, je kunt vragen naar een gereduceerd tarief voor je ‘care-worker’, vaak krijg je dan een kaartje gratis.

Cruise met de Hornblower

Wij beginnen direct met de boottocht met de Hornblower, je wordt gegarandeerd zeiknat maar is echt een ‘must-do’ als je hier bent. Het is alleen al grappig om samen met tientallen anderen in een soort Teletubby outfit (je krijg allemaal gratis een plastic roze poncho met cappuchon) in de brandende zon in de rij te staan bij de incheck.

Het bootje op de foto lijkt een notendop maar in het echt is het best een aardig bootje. Je kan er met de rolstoel prima rondrijden, je kan alleen niet naar het bovendek. Al met al duurt het tochtje twintig minuten. Het is indrukwekkend en vooral heel nat en een enorm lawaai als je eenmaal vlak voor de watervallen vaart. Toch, als je er zo dicht bovenop zit dan zie je het eigenlijk niet eens goed. Als we later, vanaf de kant, de bootjes zien varen kunnen we ons bijna niet voorstellen dat wij daar ook op zaten. Het ziet er zo kwetsbaar uit.

In de 130 jaar oude tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls)
Bijna futuristisch die ene man (Tjeerd) tussen al die gele wezens. Wij waren de enige gekken die een eigen regenjas mee hadden!

Behind the Falls

Na de boot wandelen we naar ‘Table Rock Centre’, vlakbij de Niagara Falls. We gaan naar de Niagara Fury (4d-film met special effects), wel geinig maar niet een ‘must-do’ wat ons betreft. Vervolgens wandelen we door de tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls). Deze tunnels zijn honderddertig  jaar geleden aangelegd, zelfs Marilyn Monroe is er geweest! Met een lift ga je drieënveertig  meter naar beneden en opnieuw krijg je een poncho want je kan wel een beetje nat worden. Vooral het eerste uitzichtpunt (Lower observation deck) is de moeite waard, je hebt hier een mooi en wijds uitzicht op het naar beneden donderende water, eigenlijk vlak naast de Horseshoe. De andere twee punten zijn echt achter de watervallen. De uitkijkpunten zijn smal en eigenlijk zie je alleen maar een klein stukje gordijn van water naar beneden kletteren. Gelukkig is het niet druk, ik heb gehoord dat je ook in een dikke rij, voetje voor voetje door de tunnels kunt gaan.

‘Journey behind the Falls’, vanaf het ‘Lower observation deck’.

White Water Walk en Las Vegas

Je moet de boottocht en de tunnels eigenlijk wel gedaan hebben maar het uitzicht gewoon boven langs de weg, waar je niks voor hoeft te betalen, vinden wij stiekem gewoon het mooiste. We zitten daar zo van te genieten dat we uiteindelijk te laat zijn voor onze laatste attractie van de Adventure Pass, de wandeling langs de rivier, de White Water Walk. Jammer! Hier hadden we beter mee kunnen starten, dit blijkt een van de weinige attracties die om vijf uur dichtgaat. Van te voren hadden wij ook het Butterfly Conservatory getipt gekregen, deze ligt ook wat noordelijker en sluit op een doordeweekse dag ook om vijf uur. Dat lukt dus helaas ook niet meer.

Wij lopen vlakbij de Rainbow bridge omhoog richting het reuzenrad. Een straat aaneengeschakelde idiote attracties (spookhuizen, lasergames, casino’s, escaperooms, wassenbeeldenmuseum, speelhallen en zelfs het museum van Guinness of World Records), stemmen roepen je naar binnen met harde muziek en knipperende lichtjes. Daartussen schreeuwerige toeristenwinkels en hamburgertenten. Las Vegas in het klein of zoiets. Wij eten dan toch ook een hamburger bij Wendy’s en gaan daarna met de WeGo-bus richting station/busterminal.

Met de taxi naar huis

Als de Megabus aan komt rijden zie ik direct dat er geen rolstoelteken op de bus staat. Al snel blijkt er inderdaad geen lift aan boord. Het is even penibel maar gelukkig geven ze hun fout snel toe en wordt er op hun kosten een luxe rolstoeltoegankelijke taxi (á 250 dollar) voor ons geregeld. Is dat even een comfortabele terugreis!

Een of twee dagen

We hebben best even nagedacht of we aan één dag genoeg zouden hebben. Achteraf hadden wij wat beter moeten plannen, dan hadden we alle attracties van de Adventure Pass best in een dag kunnen doen. Een dagje extra was voor ons niet nodig, we hadden het wel gezien. Toch kan twee dagen ook leuk zijn. Dan kun je nog wat meer van de omgeving zien, Niagara on the Lake, het iets noordelijker gelegen dorpje schijnt ook de moeite waard te zijn en er zijn ook nog wijnroutes met proeverijen in deze streek.

Ondertussen

Na drie weken, zijn we helemaal gewend aan het leven in een grote stad. Natuurlijk gedragen we ons als echte toeristen en gingen we naar de CN-Tower! Maar we doen ook gewoon boodschappen en de was (in de gemeenschappelijke wasruimte). Ik geniet daarnaast enorm van de goede toegankelijkheid hier.  Volgende blog meer!

Heb jij ook zin om naar Canada te gaan? Of ben je al bij de Niagara Falls geweest? Laat je dan een berichtje achter? Vind ik leuk!

About Author

client-photo-1
Eelke Kelderman

Reacties

Marloes Strooband
1 oktober 2019
Jouw verslagen brengen ons weer terug!
4 maart 2020
Wat was ik graag meegegaan. Ik ben op zoek naar avontuur! Ik ben 57 maar voel me veel jonger qua geest, heb een progressieve spierziekte maar ben geheel zelfstandig. Ik wil graag nog veel van de wereld zien maar mijn man kan niet tegen vliegen en is echt een huismus. Dus als je medereizigers zoekt 👍🌞

Geef een reactie