Als je in Toronto bent (zie vorige blog) dan ga je naar de Niagara Falls. Wij dus ook! Met de bus ben je er in ruim anderhalf uur. Wat ik niet wist is dat er eigenlijk twee watervallen vlak naast elkaar zijn. De wat kleinere Amerikaanse Falls en de meest beroemde Horseshoe falls aan de Canadese zijde. Wij blijven aan de Canadese zijde met prachtig uitzocht op beide krachtpatsers.

Eelke kijkt op de Niagara Falls vanuit haar rolstoel

Rolstoeltoegankelijke busrit boeken

We boeken onze busrit naar de Niagara Falls aan de balie in ’the Coach Terminal’, downtown Toronto. Hiervandaan vertrekken de Mega- en Greyhoundbussen naar bestemmingen over heel Canada. Bellen blijkt handiger want de vriendelijke meneer aan de kassa meldt ons dat we zelf  de busmaatschappij moeten bellen om een rolstoeltoegankelijke bus te reserveren. Wij kunnen nu we wel aan de kassa betalen en aangezien we geen creditcard hebben is dat wel handig.

In de vertrekhal hangt een hele batterij aan ouderwetse granieten telefoons waar we gratis mee bellen. Een toegankelijke bus moet je trouwens 48 uur van te voren reserveren. Later blijkt dat ik precies op de lift pas, mijn rolstoel is 90 cm lang van achterwiel tot voorwiel.

Magisch circus

Twee dagen later, s’ochtends vroeg vertrekt onze bus. Altijd lollig om uitgerekend dan in de verkeerde metro te stappen…. Ik zie mezelf als allerlaatste de bus ingetakeld worden terwijl iedereen op ons zit te wachten… Maar gelukkig, de bus is wat verlaat en iedereen staat nog te wachten.

Ruim anderhalf uur later worden we bij de bus terminal van de Niagara Falls gedropt, met de lift word ik als laatste de bus uit geholpen. Als wij eenmaal uit de bus zijn is iedereen al verdwenen. Er staat slecht aangegeven waar we heen moeten. We besluiten gewoon te gaan lopen, bleek wel drie kilometer te zijn… Wil je dat niet, dan kun je met de prima rolstoeltoegankelijke stadsbus van WeGo gaan (die was waarschijnlijk met al die mensen vertrokken).

De eerste aanblik op de Falls is geweldig! Vanaf de (Canadese) waterkant kijk je prachtig op beide watervallen. Het bulderende water geeft dichtbij de waterval een continue enorme witte mist van opspattend water wat het een heel magisch tintje geeft. Afhankelijk van de wind word je zelfs aan de andere kant van de rivier nog nat. Wij hebben een warme dag in september uitgekozen en af en toe geeft dat een heerlijke zachte druppelmist op je huid. Op het eind van de middag wordt het licht op de watervallen steeds mooier en krijgen we de regenboog er gratis bij. Bijzonder mooi.

Tegelijkertijd, bereid je ook voor op een circus. De Falls zijn puur natuur maar er zijn zoveel attracties omheen gebouwd dat het bijna lijkt alsof alles bedacht is voor de toerist, inclusief de watervallen zelf. Zou je al niet genoeg prikkels krijgen van alle mensen en attracties dan schalt er ook nog wel een muziekje door de speakers.

Adventure Pass

Wij kopen bij de informatiebalie, vlakbij de opstapplaats van de Hornblower Niagara Cruises, een Adventure Pass (bedankt voor de tip Joke op Facebook…). Je krijgt dan een flinke korting op vier attracties die allemaal rolstoeltoegankelijk zijn. Bovendien kun je gratis gebruik maken van de WeGo-bus. Een eventuele begeleider krijgt een gratis pas. Overigens geldt dat laatste in Canada voor veel attracties, je kunt vragen naar een gereduceerd tarief voor je ‘care-worker’, vaak krijg je dan een kaartje gratis.

Cruise met de Hornblower

Wij beginnen direct met de boottocht met de Hornblower, je wordt gegarandeerd zeiknat maar is echt een ‘must-do’ als je hier bent. Het is alleen al grappig om samen met tientallen anderen in een soort Teletubby outfit (je krijg allemaal gratis een plastic roze poncho met cappuchon) in de brandende zon in de rij te staan bij de incheck.

Het bootje op de foto lijkt een notendop maar in het echt is het best een aardig bootje. Je kan er met de rolstoel prima rondrijden, je kan alleen niet naar het bovendek. Al met al duurt het tochtje twintig minuten. Het is indrukwekkend en vooral heel nat en een enorm lawaai als je eenmaal vlak voor de watervallen vaart. Toch, als je er zo dicht bovenop zit dan zie je het eigenlijk niet eens goed. Als we later, vanaf de kant, de bootjes zien varen kunnen we ons bijna niet voorstellen dat wij daar ook op zaten. Het ziet er zo kwetsbaar uit.

In de 130 jaar oude tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls)
Bijna futuristisch die ene man (Tjeerd) tussen al die gele wezens. Wij waren de enige gekken die een eigen regenjas mee hadden!

Behind the Falls

Na de boot wandelen we naar ‘Table Rock Centre’, vlakbij de Niagara Falls. We gaan naar de Niagara Fury (4d-film met special effects), wel geinig maar niet een ‘must-do’ wat ons betreft. Vervolgens wandelen we door de tunnels onder de Falls (Journey behind the Falls). Deze tunnels zijn honderddertig  jaar geleden aangelegd, zelfs Marilyn Monroe is er geweest! Met een lift ga je drieënveertig  meter naar beneden en opnieuw krijg je een poncho want je kan wel een beetje nat worden. Vooral het eerste uitzichtpunt (Lower observation deck) is de moeite waard, je hebt hier een mooi en wijds uitzicht op het naar beneden donderende water, eigenlijk vlak naast de Horseshoe. De andere twee punten zijn echt achter de watervallen. De uitkijkpunten zijn smal en eigenlijk zie je alleen maar een klein stukje gordijn van water naar beneden kletteren. Gelukkig is het niet druk, ik heb gehoord dat je ook in een dikke rij, voetje voor voetje door de tunnels kunt gaan.

‘Journey behind the Falls’, vanaf het ‘Lower observation deck’.

White Water Walk en Las Vegas

Je moet de boottocht en de tunnels eigenlijk wel gedaan hebben maar het uitzicht gewoon boven langs de weg, waar je niks voor hoeft te betalen, vinden wij stiekem gewoon het mooiste. We zitten daar zo van te genieten dat we uiteindelijk te laat zijn voor onze laatste attractie van de Adventure Pass, de wandeling langs de rivier, de White Water Walk. Jammer! Hier hadden we beter mee kunnen starten, dit blijkt een van de weinige attracties die om vijf uur dichtgaat. Van te voren hadden wij ook het Butterfly Conservatory getipt gekregen, deze ligt ook wat noordelijker en sluit op een doordeweekse dag ook om vijf uur. Dat lukt dus helaas ook niet meer.

Wij lopen vlakbij de Rainbow bridge omhoog richting het reuzenrad. Een straat aaneengeschakelde idiote attracties (spookhuizen, lasergames, casino’s, escaperooms, wassenbeeldenmuseum, speelhallen en zelfs het museum van Guinness of World Records), stemmen roepen je naar binnen met harde muziek en knipperende lichtjes. Daartussen schreeuwerige toeristenwinkels en hamburgertenten. Las Vegas in het klein of zoiets. Wij eten dan toch ook een hamburger bij Wendy’s en gaan daarna met de WeGo-bus richting station/busterminal.

Met de taxi naar huis

Als de Megabus aan komt rijden zie ik direct dat er geen rolstoelteken op de bus staat. Al snel blijkt er inderdaad geen lift aan boord. Het is even penibel maar gelukkig geven ze hun fout snel toe en wordt er op hun kosten een luxe rolstoeltoegankelijke taxi (á 250 dollar) voor ons geregeld. Is dat even een comfortabele terugreis!

Een of twee dagen

We hebben best even nagedacht of we aan één dag genoeg zouden hebben. Achteraf hadden wij wat beter moeten plannen, dan hadden we alle attracties van de Adventure Pass best in een dag kunnen doen. Een dagje extra was voor ons niet nodig, we hadden het wel gezien. Toch kan twee dagen ook leuk zijn. Dan kun je nog wat meer van de omgeving zien, Niagara on the Lake, het iets noordelijker gelegen dorpje schijnt ook de moeite waard te zijn en er zijn ook nog wijnroutes met proeverijen in deze streek.

Ondertussen

Na drie weken, zijn we helemaal gewend aan het leven in een grote stad. Natuurlijk gedragen we ons als echte toeristen en gingen we naar de CN-Tower! Maar we doen ook gewoon boodschappen en de was (in de gemeenschappelijke wasruimte). Ik geniet daarnaast enorm van de goede toegankelijkheid hier.  Volgende blog meer!

Heb jij ook zin om naar Canada te gaan? Of ben je al bij de Niagara Falls geweest? Laat je dan een berichtje achter? Vind ik leuk!

Even leek het hele plan om voor een maand van huis te wisselen met Marilyn en Greg in Toronto niet door te gaan. Weet je nog dat ik helemaal blij was, zie mijn blogje, House swapping Toronto? Via Matchinghouses.com, een huizenruilsite voor aangepaste woningen, kwam ik in contact met Marilyn en na heel wat mails over en weer kwamen we tot een afspraak om begin juni van huis te wisselen. Tickets werden geboekt maar helaas kreeg Greg een paar weken voor vertrek een ernstig auto-ongeluk. Enorme schrik maar wonder boven wonder hield hij er ‘alleen’ een aantal gebroken ribben aan over. Drie maanden later kon het feest dus alsnog doorgaan!

En nu zijn we alweer 6 dagen in Toronto! Op het vliegveld stond Greg in zijn blauwe bus (een Ford uit 1999 met cassettedeck) klaar om ons op te pikken. Greg & Marilyn waren de eerste 1,5 dag nog hier, wat echt super leuk was! Ook na zoveel mails blijft het spannend aan wie je je (t)huis toevertrouwd. Maar het voelde direct goed, wat een aardige luitjes. Greg geeft ons op weg naar ons huis voor de komende maand direct een tourtje door Toronto. We rijden langs Lake Ontario, zien de CN Tower en rijden over de hoofdader van de stad: Yonge St. Als we even de hoofdstraat afrijden, valt direct op dat er achter de enorme wolkenkrabbers groene villawijken staan. Wat een contrast, zo dichtbij elkaar!

In de auto van Greg, onze eerste kennismaking met Young St.

Marilyn wacht ons bij aankomst op in haar huisje. Alles ziet er knus uit. Het is klein maar fijn. Badkamer is goed toegankelijk voor mij en het bed is volgens afspraak gedraaid zodat ik aan mijn goede kant het bed in kan! Op de foto’s had ik gezien dat het zo voor mij beter zou werken. Het is grappig dat je daar dan niks over hoeft uit te leggen. Rolstoelers onder elkaar begrijpen die fratsen. Wat heerlijk en wat een opluchting, hier gaan wij het heel fijn hebben.

Eerste kennismaking

Nog die avond maken we samen met Greg en Marilyn ons eerste ritje met de subway. We maken kennis met vrienden en buren in de flat, iedereen lijkt te weten van onze komst! Wat een heerlijk welkom-gevoel. De volgende ochtend appt Marilyn vanuit het appartement boven ons, waar zij een nachtje konden slapen, of we al klaar zijn. Ze wil ons nog de bus laten zien en de supermarkt en… uiteindelijk belanden we ook nog in de mooie Edwards Gardens. Greg vat het goed samen: ‘ The only problem is that we are switching houses at the same time’. Ze wilden ons het liefst heel Toronto laten zien!

Edwards gardens met Greg en Marilyn

s’ Avonds zwaaien we Greg en Marilyn uit en dan zijn we toch echt alleen. Alhoewel, we zijn inmiddels al uit eten geweest met buurman Albert. En morgen komt Jerry, de buurman van beneden, bij ons eten. Albert is een heel aardige man van 83, geboren vlak voor de tweede wereldoorlog in Rotterdam. Op zijn 26ste moederziel alleen geëmigreerd naar Canada. Een rotjeugd in kindertehuizen probeert hij te vergeten en daarmee is ook het Nederlands verdwenen. Hij spreekt er geen woord meer van.

Fietsen en de metro

Toronto is echt een mega-stad maar er zijn ook veel groene parken. De wegen zijn niet echt fijn om te fietsen, met de rolstoel is het echt goed uitkijken voor gaten. Tjeerd heeft zijn vouwfiets bij zich maar er wordt hier weinig gefietst. Heel druk en slecht wegdek aan de rand. Gelukkig gaat het met de metro heel goed, de meeste metrostations zijn prima toegankelijk al is er soms wel een grote tussen de ingang van de metro en het perron. Maar het gaat goed als ik gewoon recht er in en uit ga.

Met de subway!

Broadway Ave, independent living

We verblijven op Broadway Ave, op de hoek van Yonge St. Als we de deur uitstappen zijn we direct bij de winkels, ontelbare restaurantjes (pizza, pizza en vooral pizza). Vijf minuten lopen naar het metro-station. Ons appartement voelt al als een thuis, ik kan me heel goed zelf redden. Het bed slaapt gelukkig ook lekker. In de flat wonen meer mensen met een handicap, als ik het goed begrijp is het een beetje zoiets als Fokus in Nederland. Hier heet het Independent Living.

Utrecht

Greg & Marilyn zijn uiteraard ook goed aangekomen in mijn huis. Ze vinden het super groot en ’they loved my sense of style’. Utrecht vinden ze ook prachtig, alleen al die fietsers vinden ze spannend zeker als ze straks ook hun huurauto hebben. Zo grappig, wij zijn ‘bang’ voor de enorme auto’s en zij voor de stroom aan fietsers.

De mensen noemen mij trouwens Elkie. Eelke is lastig voor ze. Tjeerd is al helemaal niet uit te spreken voor hen. We ontdekken de stad elke dag een beetje meer. Grappig hoe je in het begin de bomen door het bos niet ziet en het nu al heel veel overzichtelijker lijkt en we ons weg al vinden door de mensenmassa en wolkenkrabbers. Het heeft ook iets heel leuks om te horen hoe Greg & Marilyn het in Nederland hebben. Het is niet zomaar een vakantie, het voelt echt een beetje alsof we even ruilen van leven.

Oneindig veel te doen

We hebben al zoveel gezien en gedaan! Het Jazz-festival in Kensington Market, chinees gegeten in China-town, fiets/rolstoeltocht van 22km door het Don River Valley Park en de Infinity mirrored Room van Kusama in AGO (Art Gallery Ontario). En ondertussen genieten we ook gewoon van het ‘gewone’ leven samen. Elke dag is een feestje! Vandaag hebben we voor vrijdag de Megabus gereserveerd naar de Niagara Falls! Twee uur rijden vanaf Toronto. Binnenkort meer daarover!

Kensington Market, super gezellige straatjes met gekke vintagewinkeltjes en hippe eettentjes. Met Jazz muziek overal, uit steekjes en in het park.
Chinatown
Langgerekte parken, hier zie je ze wel, fietsers! De vouwfiets van Tjeerd wordt gewaardeerd!

 

 

 

Toronto AGO Kusama

 

Na een paar weken in het Engels heen en weer mailen, beslis ik gewoon om het te doen. Ik mail naar Marilyn: ‘I’m looking forward to swap our house and visit Toronto for a month!’ Een nieuw avontuur tegemoet.

Al een tijdje staat mijn huisje in Utrecht op de huizenruilsite matchinghouses.com. Een geniaal maar ook doodeenvoudig idee. Over de hele wereld leven rolstoelers in een aangepast huis. Al deze mensen zoeken zich rot naar rolstoeltoegankelijke vakantieplekken. Hoe simpel om gewoon onderling van huis te ruilen? Goedkoop en toch bijna verzekerd van een goed aangepaste vakantiebestemming.

Theo uit Engeland liet het niet bij een idee maar maakte de website: Matchinghouses.com. Toevallig of niet, ik heb inmiddels al drie Canadezen die wel naar Utrecht willen komen. Eentje uit Engeland wil ook wel. Maar ik zie ook een leuk optrekje in Australië en een fijn appartement met uitzicht op zee in Kaapstad, Zuid-Afrika. Hopen dat zij ook wel naar een flatje in Utrecht willen komen. Voorlopig zit ik in juni in het flatje van Marilyn en word voor even inwoner van Toronto. Ik heb al gehoord dat de Niagara Falls bereikbaar zijn met de goed toegankelijke bus. Wordt vervolgd.

Heb je tips voor Toronto en omgeving? Ik hoor ze heel graag!

 

Skyline Toronto
Skyline Toronto

Deze blog verscheen in december 2018  in Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland. Inmiddels ben ik in Toronto geweest en het was in één woord geweldig! Lees het hier.