Mijn lijf kan geen schokkende rollercoasters of woeste wildwaterbanen verdragen. Maar zweven is iets anders, zo vloog ik al eens in een thermiekbel met mijn opa in een zweefvliegtuigje boven Terlet. Ik voelde mij een vogel hoog in de lucht boven de blauwe zee van Cyprus onder een groot parascherm, welke dan weer aan een speedbootje vastzat. Dus toen ik de 60 meter hoge zweefmolen boven het festivalterrein van de Zwarte Cross zag uitsteken wist ik het direct. Bier, motorcross en de Black Eyed Peas konden mij gestolen worden, ik ga zweven. Viva la Vida!
Hotel Miva Las Vegas
Mijn geduld wordt op de proef gesteld want, eerst nog inchecken voor de komende nacht: Hotel Miva Las Vegas!* De ballonnenboog bij de ingang van ‘onze eigen megatent’ heeft het in het feestgedrang al behoorlijk zwaar. Wat ook mist zijn de hoog opgestapelde kratten Grolsch bier. Daarentegen staan er minstens tien vrolijke tilliften, vijf luie douchestoelen en twintig gezellige hoog-laagbedden klaar. De verpleegkundige tweeling Ruud en Henk (ik weet hun echte naam niet meer) staan zelfs klaar om mij, als ik had gewild, direct het bed in te gooien. Kamperen heb ik al jaren niet gedaan dus mijn slaapzak was door de motten opgegeten, daarom thuis mijn dekbed in een idiote-Mega-mediamarkt-zak gepropt. Meer bedjes zijn al opgemaakt met kleurige dekbedden. Op de veldbedjes ernaast (voor de ‘begeleiders’) liggen wel opvallend veel mummy’s.
Apartheid wordt gevierd!
We mogen ‘backstage’ het festivalterrein op maar ik wil door de imponerende hoofdingang! Het festivalterrein is gigantisch. Voor de lange afstanden kun je bellen met de rolstoelfietstaxi, maar ik hobbel lekker met mijn eigen stoeltje van de ene verrassing naar de andere. Er wordt gezopen alsof het leven ervan afhangt maar iedereen is blij of hooguit een beetje afwezig. Groen, geel, paars, dik, dun, rolstoel, geen rolstoel, dronken of nuchter, iedereen houdt van iedereen. Ik word zelf een beetje emotioneel van al die hordes rolstoelers die ik tegenkom. Niets is onmogelijk en apartigheid wordt hier gevierd.
Be careful
En dan sta ik voor de kassa bij de 60 meter hoge zweefmolen. Het gaat allemaal snel. De sterke mannen gebaren met serieuze blik dat ik achter het hek bij de trap moet wachten. De zweefmolen zakt langzaam naar beneden. Naast mij mummelt een vrouw iets tegen haar man: ‘Volgens mij is ie hartstikke ziek…’ Ik volg de blik van de vrouw en zie een jongen uit de zweefmolen stappen, draaiend en duidelijk niet in zijn hum komt hij met zijn ogen half dicht de trap af strompelen. Vast teveel gezopen denk ik nog.
Een seconde later staan de twee sterke mannen, ik vermoed Oost-Europeanen, naast mijn rolstoel en voordat ik het weet hang ik tussen hen in. Even lijkt het alsof ze allebei een andere kant uit willen en gaan mijn benen wel heel wijd uit elkaar, maar voordat ik het weet land ik in het bankje en klapt de veiligheidsstang voor mijn neus naar beneden. Mijn lief komt er achteraan rennen en kan nog net naast mij plaatsnemen. Hup, hup, snel. Elke seconde is geld. En daar gaan we de lucht in! Woehaaaaa… Dit is pittig! Het is niet eens dat het heel hoog of onnoemelijk hard gaat, het is gewoon niet heel fijn om continu in dezelfde richting rondjes te draaien. Ik snap die jongen van net ineens heel goed. Eenmaal een beetje aan het gevoel gewend kan ik ook even om mij heen kijken en dan zakken we alweer. De sterke man, deze keer alleen, tilt mij met gemak uit het stoeltje en hupst mij iets te krachtig nog even in zijn armen omhoog. Shit, vliegt toch mijn hoofd nog naar achter, ‘be careful, my body is not so strong’ weet ik nog in zijn oor te brabbelen. Hij neemt wat gas terug en stapt rustig de trap af. Niets is onmogelijk op de Zwarte Cross…
* Initiatiefnemers Miva las Vegas op Zwarte Cross
Voor het eerst werd op het campingterrein van de Zwarte Cross het Miva Las Vegas Hotel opgebouwd. Een grote, stevige tent met 20 ‘kamertjes’ en rolstoeltoegankelijke badkamers. Initiatiefnemers Frank Smulders (stichting No Restrictions Party Unlimited, NRPU) en Diana Eilander (fysiotherapeut bij revalidatiecentrum Roessingh) kregen de organisatie van Zwarte Cross zonder veel moeite enthousiast en Handicap.nl bezorgde hen een zak geld. Verpleegkundigen melden zich vrijwillig en in overvloed. Meer is er niet te wensen, toch? Bedankt allemaal!
Meer informatie over toegankelijke festivals vind je ook op: geenbeperkingmeer.nl
Na een paar weken in het Engels heen en weer mailen, beslis ik gewoon om het te doen. Ik mail naar Marilyn: ‘I’m looking forward to swap our house and visit Toronto for a month!’ Een nieuw avontuur tegemoet.
Al een tijdje staat mijn huisje in Utrecht op de huizenruilsite matchinghouses.com. Een geniaal maar ook doodeenvoudig idee. Over de hele wereld leven rolstoelers in een aangepast huis. Al deze mensen zoeken zich rot naar rolstoeltoegankelijke vakantieplekken. Hoe simpel om gewoon onderling van huis te ruilen? Goedkoop en toch bijna verzekerd van een goed aangepaste vakantiebestemming.
Theo uit Engeland liet het niet bij een idee maar maakte de website: Matchinghouses.com. Toevallig of niet, ik heb inmiddels al drie Canadezen die wel naar Utrecht willen komen. Eentje uit Engeland wil ook wel. Maar ik zie ook een leuk optrekje in Australië en een fijn appartement met uitzicht op zee in Kaapstad, Zuid-Afrika. Hopen dat zij ook wel naar een flatje in Utrecht willen komen. Voorlopig zit ik in juni in het flatje van Marilyn en word voor even inwoner van Toronto. Ik heb al gehoord dat de Niagara Falls bereikbaar zijn met de goed toegankelijke bus. Wordt vervolgd.
Heb je tips voor Toronto en omgeving? Ik hoor ze heel graag!
Skyline Toronto
Deze blog verscheen in december 2018 in Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland. Inmiddels ben ik in Toronto geweest en het was in één woord geweldig! Lees het hier.
Nou dat was even de wereld op z’n kop… vandaag verzorgde ik het ontbijt voor mijn eigen b&b gasten. Er sliepen vannacht twee wildvreemden in mijn werkkamer. Maak je geen zorgen, ik heb ze gister niet in een dronken bui van straat geplukt. Nee, dat nog net niet. Maar JA, ik had wel even spijt van mijn actie om vorige week binnen een halve minuut te reageren op een oproepje van Barbara op Facebook. Barbara doet vandaag namelijk mee met de FSHD SingelSwim en zocht een slaapplek voor haar en haar buddy. En aangezien ik plek heb nam ik dat heel letterlijk. Ja, ik heb wel plek, schreef ik direct terug. Even voor de duidelijkheid, ik ken Barbara niet. Drie minuten later had ik een heel enthousiaste Barbara al aan de Facebooktelefoon. Dan kan je dus niet meer terug… Had al wel gelezen over ‘Couchsurfing’ en Airbnb viert natuurlijk hoogtijdagen. Maar nu snap ik het ook. Met gesloten portemonnaie, genieten van elkaars verhalen. Hoe leuk is dat!
Bijzonder detail, Barbara heeft epilepsie en maakt ook regelmatig gebruik van een rolstoel wegens reuma. Mijn goed aangepaste woning kwam voor haar dus helemaal als een welkome verrassing. Voor mij weer een bevestiging, dit moeten we vaker doen. Aangepaste woningen ruilen voor een lekker weekendje weg, of toch maar weer een nieuw project starten? Iets van een variant op ‘vrienden op de fiets’ maar dan ‘vrienden met een handbike’. Zoiets.
Nog even mijn petje af voor Barbara! Twee kilometer zwemmen, terwijl je nog herstellende bent van een bronchitis. Ik doe het je niet na. Toi toi toi! De hotelkosten die Barbara bespaart, stopt ze trouwens in haar eigen sponsoractie voor de SingelSwim. Je kunt haar nog steunen! Zelden zo’n enthousiast mens ontmoet, zo blij als een kind dat ze gister haar streefbedrag overging. Ik gun haar het dubbele.
PS. Sorry, als de titel van mijn blog je blij maakte en je nu teleurgesteld achterblijft. Mijn eigen b&b, ja dat zou wat zijn zeg… ergens in Zuid-Spanje ofzo…. keep on dreaming.
Als vier leuke mensen vragen of we een weekje met ze mee gaan naar Frankrijk dan zeggen wij natuurlijk JA! De reis gaat eind april (2016) naar de Vogezen. We rijden daar met de eigen auto’s in een dag naartoe, 630 km.
Het huis, Casa Boslimpre, in de Vogezen was al geboekt dus geen zoekwerk en dat is wel eens fijn. Bovendien, Casa Boslimpre ziet er goed uit. Prachtig uitzicht en lekker ruim. Op de begane grond zijn twee slaapkamers (met elk drie of vier bedden) en twee badkamers. Beide badkamer hebben een inloopdouche, de grootste heeft ook een verhoogd toilet met beugels en een onderijdbare wastafel. Voor Jon en mij wordt een hoek in de ruime woonkamer afgeschermd en twee bedden neergezet, zo hebben we allemaal een eigen ‘kamer’. De keuken is bij de gootsteen onderrijdbaar, verder niet aangepast. Boven zijn nog eens zeven slaapplaatsen (bereikbaar met een steile trap). Het huis is ook super geschikt voor bijvoorbeeld twee gezinnen die samen op vakantie willen.
Casa Boslimpre, Vogezen
Zes rolstoelers
Toch wel bijzonder is dat we met zes rolstoelers op pad zijn. We hebben elkaar vorige zomer ontmoet bij een bbq georganiseerd door TheTRavelspy. Bedoelt om reislustige rolstoelers met elkaar in contact te brengen, elkaar te inspireren en mogelijk iets van een platform op te richten. En als het dan zo goed klikt met een aantal, dan vier je dus zomaar vakantie met zes gelijkgestemden!
Bij aankomst bij Casa Boslimpre worden we hartelijk welkom geheten, eigenaars Colin en Matty helpen de drie auto’s uitladen. Het grind om het huis maakt het voor de handbewogen rolstoelers lastig om met koffers doorheen te ploegen. Het van huis meegebrachte eten blijkt een goede keus want niemand heeft na de lange rit nog zin om de auto weer in te gaan. Bovendien, de weg naar het huis is vol met kuilen en slecht verlicht.
Zonder WIFI
Als duidelijk wordt dat er geen wifi is moeten we allemaal even slikken. Wat? Een week zonder internet? Ja echt dus. Niet appen, niet facebooken, niet wordfeuten… alle tijd dus om met elkaar te praten. Eigenlijk heerlijk rustig. We missen het wel bij het uitdokteren van onze dagtripjes. Even kijken waar we handig met drie auto’s kunnen parkeren, alvast een leuk restaurantje met aangepast toilet zoeken… helaas. Op de bonnefooi dus maar.
Freezzzzing in Gerardmer
Een leuk stadje in de buurt is Gerardmer. We parkeren de auto’s dichtbij het meer (Avenue de la Ville de Vichy). Hier is ook een openbaar invalidentoilet. Eenmaal uit de auto dwarrelen sneeuwvlokken uit de lucht. Nee zeg. We duiken dus direct een knusse brasserie in, beetje skihut-achtig met veel hout en een openhaard. Als het droog is slenteren we nog even door het stadje maar het blijft Freeezzzzing koud. We gaan de berg dus weer op naar ons huus!
Ingesneeuwd
De volgende ochtend blijken we ingesneeuwd! Het is een prachtig plaatje. Als we allemaal naar buiten sprinten zitten we direct vast in de sneeuw. Hilarisch. Gelukkig helpt onze buurvrouw, die overigens heel stoer in de yurt (tent) slaapt, ons uit onze benarde situatie. Lekker naar binnen dus weer! Gelukkig hebben we het goed met z’n zessen zonder wifi… heerlijk relaxed met een wijntje uren aan tafel en veel te laat naar bed.
In de sneeuw in Casa Boslimpre, wie bedenkt dat nu in mei?
La Petite France in Strasbourg
De al geboekte tapas workshop voor de volgende dag komt dus heel goed uit. Lekker binnen kokkerellen en genieten van onze eigen kookkunsten. De dag erna kunnen we er gelukkig weer op uit! Strasbourg is een aanrader, je rijdt anderhalf uur maar de route is mooi, zeker als je niet over de péage rijdt. Strasbourg is een een behoorlijke stad, dus het is handig om van te voren een beetje te bedenken wat je wil zien. Aanrader is de wijk La Petite France, in het hart van de stad. Deze schilderachtige wijk met prachtige vakwerkhuizen is op het water gebouwd en is opgenomen in het werelderfgoed van UNESCO. Er zijn redelijk wat invalidenparkeerplaatsen in de stad, zie hier een overzicht.
Mooi straatje in Strasbourg
Colmar
Ook Colmar is een bijzonder gezellig stadje. Vanuit Casa Boslimpre is het een uurtje rijden, weer prachtig door de bergen en bossen. De stad heeft altijd in het twist gebied tussen Frankrijk en Duitsland gelegen. De vele vakwerkhuizen doen echt Duits aan, terwijl er ook een echte Franse sfeer hangt met de vele restaurants, terrassen en pleintjes. We parkeren de auto’s na even zoeken op een groot parkeerterrein (Place Scheurer Kestner, meerdere invalidenplaatsen, vlakbij het centrum, naast de mega bioscoop). Bij het ‘Office de tourisme’ is informatie beschikbaar over de toegankelijkheid van de stad (musea, restaurants en toiletten).
De route terug naar Casa Boslimpre blijft een lastig punt. De navigatie systemen doen het niet goed. In het donker verdwalen we makkelijk. Met drie auto’s achter elkaar in het donker over (te) smalle weggetjes, langs diepe ravijnen, dan ben je niet blij. Hou je niet van dit soort avonturen dan is het zaak voor het donker thuis te zijn! Een auto is trouwens wel een must in dit gebied. Als wij er zijn (eind april) is het redelijk uitgestorven en moet je echt wat verder weg voor gezelligheid en vertier.
Sledehondtocht en de Joëlette Heb je zin om echt de bergen in te gaan en te genieten van de natuur? Boek dan ruim van te voren een tocht met kart of slee met prachtige honden ervoor óf laat je naar de hoogste top van de Vogezen brengen met de éénwielige draagstoel Joëlette. Helaas was alles al volgeboekt toen wij er waren. Kijk voor meer info op de site van Casa Boslimpre.
Het is al de vierde keer dat we op Bonaire zijn. Hier gaat het leven langzamer en genieten is eenvoudig. Mijn lijf doet het beter en ik voel me mooier. Er is niets te regelen. We hebben alles gezien. Er is tijd-zonder-doel. De verstilling brengt ruimte in mijn hoofd.
Een verlangen overvalt me. Het vult de vrijgekomen ruimte. Ik zie andere voeten moeiteloos op het strand. De tenen iets gespreid, het zand ertussen. Een zeilbootje vaart de lagune uit. Iemand voorop de boeg. De haren in de wind.
Morgen zit ik prinsesheerlijk in de drijvende strandstoel en gister genoot ik op de glasbodemboot. Maar het is niet hetzelfde. De strandstoel drijft te ver af als er niemand is die af en toe een duwtje terug geeft. En ik moet anderen vragen mij de boot in te tillen.
‘Doe je ogen dicht’ zegt Jon. Ik voel de wind in mijn haren. We doen net alsof we op dat zeilbootje zitten. En zo direct spring ik de zee in. Voel het.
Vind je Barcelona leuk? Dan vind je Valencia zeker ook leuk. Iets kleiner en nog relaxter! Maar wel van die heerlijke terrassen en ook STRAND. Tenminste dat heb ik gehoord. Want Valencia staat nog op mijn verlanglijstje. Je stedentrip naar Valencia bereid je wel heel makkelijk voor met de super handige Valencia Accesible Guide met heel goede en uitgebreide informatie over de toegankelijkheid van de restaurants, hotels, musea, het strand en vervoer in de stad.
Als ik het zo lees is het hier echt goed georganiseerd, kijk bijvoorbeeld eens bij deze beschrijving van het strand! Er is zelfs een speciale omkleedruimte en tillift beschikbaar om in de strandstoel te komen. Wil je vast in de stemming komen? Kijk dan dit heerlijk enthousiaste filmpje van Manon van den Heuvel. PS. Ze laat ook haar hotelkamer zien!
Tijdens onze cruise langs de Noorse fjorden zagen wij ook regelmatig de zwarte schepen van de Hurtigruten varen. Eenmaal thuis, heb ik me daar in verdiept en dat blijkt helemaal geen gek concept! Bij de (aangepaste) reisbureaus is het redelijk onbekend maar eenmaal in contact met Hurtigruten zelf zijn ze erg aardig. De foto’s van de aangepaste hut die ik opgestuurd krijg zijn prima. Er is zelfs een hoog-laag bed aanwezig, welke ik op geen enkele andere cruise gevonden heb. Al snel kwam ik ook in contact met Ineke, een ervaren Hurtigruten reiziger! En van wie krijg je nu betere informatie? Daarom een eerste gastblog! Informatie uit eerste hand van Ineke, inclusief praktische foto’s van haar hut.
Gastblogster Ineke: De Hurtigruten, vervoer naar het Noorden
De Hurtigruten is in principe een boot verbinding langs de hele Noorse kust. Hij gaat langs verschillende havens om goederen en mensen te transporteren. En aangezien de trein niet noordelijker komt dan Narvik en de wegen niet altijd begaanbaar zijn is men vooral in het noorden erg geholpen met deze bootverbinding. Door de warme golfstroom is het water nooit bevroren en blijven de havens open. De Noren gebruiken dit vervoermiddel ook omdat het over land veel langer duurt. Toch zijn ze soms nog enkele dagen onderweg. Je kan ook je eigen auto meenemen aan boord. Steeds meer gingen ook toeristen de bootverbinding gebruiken om van het begin (Bergen) tot het einde (Kirkenes) en eventueel weer mee terug te gaan (12 dagen). De hutten blijven eenvoudig, er is een zelfbedienings restaurant voor ontbijt en lunch en ’s avonds een drie gangenmenu. De sfeer is heel informeel. Er is geen entertainment aan boord. Slechts op één boot (Finnmarken) is een zwembad met whirlpool. Het is geen cruise.
Havens en excursies
Nu steeds meer toeristen de bootverbinding als een soort van cruise gebruiken, is er ook een aanbod van excursies ontstaan. In sommige havens is er ruim de tijd voor een stadswandeling of een bustochtje naar een bezienswaardigheid. Maar er zijn ook haventjes waar de boot na laden en lossen, direct weer vertrekt. Het aandoen van de haventjes gaat continue door. Dat kan zijn onder etenstijd en ook ’s nachts. De boot is wel afhankelijke van het weer. Als het erg slecht weer is, kan de kapitein wachten tot het iets beter is. Vaak komt hij dan later aan in de volgende haven, maar vertrekt vaak wel weer op tijd. Dus is er minder tijd of helemaal geen tijd voor de geplande excursie. Deze excursies zijn meestal aardig prijzig en vaak niet geschikt voor rolstoelers of mensen die slecht ter been zijn. Maar er is een reisleidster aan boord die voor al deze zaken zorgt en goed aan kan geven of iets wel of niet verstandig is om te doen. Ook is er bij de receptie vaak een rolstoel te leen als je de wal op wil gaan.
Aangepaste hutten
Ik denk dat door het feit dat de Hurtigruten een echt vervoermiddel is, er al tijdig ook met mindervaliden rekening is gehouden. Er zijn een paar schepen niet voorzien van een aangepaste hut, maar de meesten hebben er een aantal (4-6). Er vertrekt elke dag een schip uit Bergen dus kies gewoon een dag met een goed schip. De mindervalidenhut ligt altijd aan het begin van een gang. Hij is ruim en toegankelijk via een automatische deur. Er staat een hoog-laagbed in en heeft nog twee (opklapbare) bedden. Ook de deur daar de badkamer is automatisch te openen met een drukknop. Er is een schuine drempel en ruim genoeg voor een rolstoel. Verhoogd toilet met opklapbare beugels en douche met zitje (zie foto onderaan). Met de lift zijn alle verdiepingen op het schip bereikbaar. Met de rolstoel ga je via het autodek het schip op en af. In het restaurant is een vaste tafel gereserveerd. Er loopt altijd personeel dat kan helpen een bordje met eten te halen.
Hurtigruten, rolstoeltoegankelijke cabin (Trollford, hutnummer 619, de plattegrond laat twee naast elkaar gelegen aangepaste hutten zien).
Liefhebber van Noorwegen Persoonlijk kies ik voor de Hurtigruten omdat ik een groot liefhebber van Noorwegen ben. Ik heb er alles gedaan, gewandeld, geskied en rondgetrokken met auto en camper. Nu ik minder mobiel ben is dit voor mij ideaal om toch te reizen en verschillende steden te zien. Ook al ben ik overal al vele malen geweest, zelfs in verschillende jaargetijden. Voor een rolstoeler is de winter als er sneeuw ligt niet erg handig. Maar als je nog 100 meter kunt lopen, dan zijn er leuke bus excursies. Als mindervalide haal je misschien niet alles uit de reis. Maar het is heerlijk om het landschap aan je voorbij te zien trekken. Bij mooi weer op het dek en met minder weer vanuit het comfortabele panoramadek.
Tip: Excursie naar de Noordkaap
Je hoeft natuurlijk niet de hele 12 dagen aan boord te gaan. Je kunt ook een klein stukje mee gaan. Bijvoorbeeld, je vliegt naar Tromsø en stapt daar op, vaart mee tot Kirkenes en vliegt weer terug. Dan kun je wel een excursie naar de Noordkaap maken. Bij Norske is grote Nederlandse brochure aan te vragen, of als pdf te downloaden. Daar staan alle havens in met aankomst-en vertrektijden. Ook alle excursies. Voor informatie kun je er ook prima terecht.
In mei (2015) stapten wij in Kopenhagen aan boord van de Norwegian Star, voor een cruise door de Noorse fjorden. Mijn drie pagina’s lange verhaal met tips en tricks lees je in Support Magazine (zie PDF Support Magazine). Onderaan deze blog vind je ook een filmpje van onze zeer ruime mindervalide (binnen)hut.
Op de heenweg hadden we twee fijne nachtjes bij huize Bartsch in Duitsland, lees daarover een eerder blogje.
Support Magazine (foto artikel), klik hier voor een goed leesbare PDF.
Hut 9219, Norwegian Star
Ik heb me verbaasd over de lelijkheid van een cruiseschip. Veel nepperig hout, kitsch en echt, de kleur van de vloerbedekking! Wie verzint zoiets? Dat kan toch veel mooier en hipper? Nou ja, in elk geval, onze hut was lelijk maar wel groot! De badkamer is prima toegankelijk. Kijk maar:
Hurtigruten, alternatief voor een cruise
Tijdens onze cruise zagen wij ook regelmatig de zwarte schepen van de Hurtigruten varen. Eenmaal thuis, heb ik me daar in verdiept en dat blijkt helemaal geen gek concept! Bij de (aangepaste) reisbureaus is het redelijk onbekend maar eenmaal in contact met Hurtigruten zelf zijn ze erg aardig. De foto’s van de aangepaste hut zijn prima. Er is zelf een hoog-laag bed aanwezig, welke ik op geen enkele andere cruise gevonden heb. Al snel kwam ik ook in contact met Ineke, een ervaren Hurtigruten reiziger! En van wie krijg je nu betere informatie? Daarom de beste informatie uit de eerste hand: Lees de uitgebreide gastblog van Ineke!
Ik had al regelmatig over l’Accolade gehoord. Op de één of andere manier had ik het gevoel dat dit Franse vakantieparkje met acht rolstoeltoegankelijke huisjes, iets voor ‘later’ was. Voor als we meer hulp en hulpmiddelen nodig hebben, een soort van laatste optie. Wel een mooie optie. Maar toen kreeg ik begin mei een uitnodiging van Sophie en Frank, de beheerders van l’ Accolade. Of ik een keer wil komen kijken? Een uitnodiging om naar Frankrijk te komen is natuurlijk erg leuk! Dus we maken een plan en in september pakken we de auto in voor een ’tour de France’.
Chambre d’hôtes
Het is duizend kilometer naar Ile d’Oléron, een schiereiland aan de westkust van Frankrijk, dus we maken een tussenstop op de helft. We slapen bij chambre d’hôtes ‘Le Clos du Quesnay’ in Mauquenchy, rechtsboven Rouen. We worden hartelijk ontvangen door de goed Engels sprekende Jean-Francois. Hij en zijn vrouw Sabine hebben vier jaar verbouwd om de statige boerderij, uit begin negentiende eeuw, om te toveren tot vijf mooie kamers. Eén driepersoonskamer is speciaal aangepast voor mindervalide mensen. Deze klassiek ingerichte kamer is lekker ruim en heeft een tweepersoons- en éénpersoonsbed. De badkamer heeft een verhoogd toilet met één wandbeugel (links), een onderrijdbare wastafel en een grote inloopdouche met losse (niet verrijdbare) douchestoel. Om het bed te verhogen zijn klossen aanwezig.
Goed toeven bij chambre d’Hôtes Le Clos du Qeusnay
In de vier hectare grote tuin staan tussen de appelbomen nog vier sfeervolle ‘gypsy caravans’ (niet rolstoeltoegankelijk). In de boomgaard rijdt mijn rolstoel prima over het gras maar op de paden met zo nu en dan een dikke laag grind is het een stuk lastiger. Alle gasten hebben zich voor de ’table d’hôtes’ ingeschreven dus ’s avonds zitten we met een bond gezelschap aan tafel. Gelukkig is er ook een Engels gezin, dat praat makkelijker. De Franse kazen ontbreken niet, evenals de gezellige praat van de gastheer. Een mooie plek om even te relaxen en nog een paar dagen te blijven. Helaas was onze kamer maar één nacht beschikbaar en vertrekken wij de volgende dag alweer.
Eerste overnachting bij ‘Le Clos du Quesnay’, onze kamer in de oude stal
Witte huisjes met blauwe luiken
De tweede dag onderweg hebben we veel regen en het laatste stuk naar Ile d’Oléron gaat over tweebaans wegen. We komen dus pas laat aan in de stromende regen. Gelukkig helpt Frank (de beheerder van l’accolade) ons met uitladen en installeren we ons snel in het huisje. Eerst maar eens slapen. De volgende dag schijnt het zonnetje en staat er een tas met een heerlijk vers ontbijtje op de stoep. Mmm croissants, eitjes van de kippetjes op het park, heerlijke kaasjes en dikke plakken ham. De heerlijke geur van het eiland, een mengeling van zee, dennenbomen en rozemarijn krijg je er gratis bij. Hier gaan we het wel een weekje uithouden.
De eerste dag blijven we in de buurt. We bekijken het park en lopen naar de zee. ’s Avonds eten we in de ‘kantine’ van l’Accolade waar de vrijwilligers elke avond een lekker maal koken. Je kunt hier als je wilt voor een schappelijke prijs lekker aanschuiven voor een lekker maal. Er zijn nog maar een paar andere gasten zo op het eind van het vakantieseizoen. En dat merk je op het hele eiland, dus als je buiten de deur wilt eten kun je dat beter ’s middags doen. Dan is het nog gezellig op de terrassen.
Heerlijk toeven bij L’accolade
Top 5 op Ile d’Oléron
Het eiland doet echt mediterraans aan, witte huisjes met blauwe luikjes, kruidige struiken en dennenbomen maar ook palmbomen. En lieflijke oude franse dorpjes. Ik vind een eiland altijd wel lekker overzichtelijk, met de auto bekijk je op je gemakje het eiland in een paar dagen. Een paar aanraders:
1. Wijntjes proeven bij één van de wijngaarden. Proef dan zeker ook een Pineau des Charentes, een zoete aperitief wijn die lekker koud gedronken wordt als een soort zomerportje. 2. Het strand op bij Saint-Denis d’Oléron, in het noorden van het eiland. Via de trailerhelling voor bootjes kan je makkelijk dichtbij de zee komen. Of eet heerlijke flinterdunne, zoete crêpes op één van de terrasjes. In het havengebouw is een mindervalidentoilet.
3. Slenteren langs de kleurrijke ‘Cabannes’, kunstateliers in Le Chateau d’Oléron. In de oude oesterhutjes werken kunstenaars en verkopen zij hun werk: sieraden, glas, schilderijen en er is zelfs een Ukelele werkplaats. In de meeste hutjes kun je met de rolstoel naar binnen. Je kunt ook (met de rolstoel) over de muren van de vesting ‘lopen’. 4. Vissersbootjes kijken op het terras van Jules et Julie in Boyardville. Loop je even verder dan ontdek je als je goed kijkt in de verte Fort Boyard. Er gaan ook bootjes naartoe maar die zijn niet rolstoeltoegankelijk. 5. Wat wij niet gedaan hebben maar zeker een volgende keer wel doen: vliegen over het eiland en strandzeilen! Lees op de website van L’accolade meer over de mogelijkheden.
Overigens staan er bij l’Accolade strandrolstoelen en kan je daarmee natuurlijk ook heerlijk het strand op, gewoon om de hoek. Zo naar toe te wandelen (600 meter). Zonder hulp kom je moeilijk de vrij steile duinopgang op maar er wil altijd wel iemand mee om je te duwen. Het piepkleine strandtentje bovenop het duin is echt te lief, zo heb ik ze nog nooit gezien.
Wat een schattig klein strandtentje…
L’ Accolade
Ile d’Oléron is een fijn eiland. En l’Accolade is een fijn parkje. Het ligt heerlijk tussen de bomen. De acht witte huisjes zijn lekker ruim met veel privacy op je eigen terras, de aanpassingen zijn prima in orde. De huisjes zijn eenvoudig ingericht en met name de slaapkamer kan wat mij betreft wel een gezellig kleurtje gebruiken. De hoog-laag bedden en ziekenhuisnachtkastjes maken het niet helemaal ‘Eelkedroomt-proof’. Maar het is wel functioneel en ach, als je slaapt heb je je ogen dicht. De bedden kunnen ook omgeruild worden voor gewone bedden overigens. Daartegenover staan wel allerlei hulpmiddelen die een verblijf makkelijk én leuk maken (scootmobiel, rolstoelfiets, strandrolstoelen, douchebrancards, tilliften, etc). Extra fijn is het rolstoeltoegankelijke zwembad en de sauna!
Op het terrein zijn naast de acht huisjes, enkele kampeerplaatsen en twee kant-en-klaar safaritenten waar zelfs een hoog-laag bed ingezet kan worden. Het hele park is door een Nederlandse vrouw opgezet om Nederlanders met een lichamelijke of meervoudige beperking een zorgeloze vakantie in Frankrijk te bieden. Er is altijd een team van Nederlandse vrijwilligers aanwezig die het park onderhouden, koken en zelfs zorg bieden als je dat nodig hebt. Sinds drie jaar beheren Frank (fysiotherapeut) en Sophie (ergotherapeut) het park met veel enthousiasme. In de zomervakantie is l’ Accolade een waar kinderparadijs, vooral Nederlandse gezinnen met een gehandicapt kindje en hun broertjes en zusjes genieten dan van de Franse zon. In deze weken is er ook een animatieteam voor de kids. Buiten deze drukke weken is er meer plek en rust. Het gevoel dat ik had (meer iets voor later… ) is niet geheel onterecht. Het is even wennen, de vrijwilligers die willen helpen en de hulpmiddelen die je op verschillende plekken ziet staan. En ja, je bent niet de enige gast in een rolstoel. Maar als je gewoon lekker je eigen vakantie wil vieren dan kan dat ook prima. In je eigen huisje merk je niets van het gebeuren op het park. Dus ook als je gewoon een goed rolstoeltoegankelijk huisje in Frankrijk zoekt dan is dit een heerlijke plek. En juist in het voor-en naseizoen kan het al heerlijk warm zijn!
l’Accolade, 8 huisjes, 2 safaritenten, en enkele kampeerplekken, rolstoeltoegankelijk zwembad en sauna!
Krijtrotsen van Normandië
Voor ons laatste stekkie gaan we weer naar het noorden, naar de ruwe krijtrotsen van Normandië. Ik voel me grieperig en we gaan eigenlijk te laat weg bij l’Accolade. Na een dag in de auto komen we in het donker aan. De deur van ons huisje zou open zijn en inderdaad, we kunnen zo naar binnen en het is lekker warm. Van vermoeidheid schiet ik even vol tranen als ik opgelucht zie dat het huisje prima in orde is en wij ons hier zeker gaan redden zonder al te veel capriolen. Het blijft toch altijd spannend of het bed hoog genoeg is en de wc bereikbaar… Alleen ons flesje wijn blijkt onder de loodzware koffer in de bus te liggen… en die wilden we juist laten staan. Voor onze laatste daagjes hadden we een weekendtasje meegenomen. Geen wijn dus. Lekker naar bed. De volgende dag halen we een lekker croissantje bij de bakker een paar honderd meter verderop. We lopen even het dorpje door. Prachtige vakwerkhuizen en mooie bloementuinen. En dan ineens zien we de zee met de witte krijtrotsen. Via 231 traptreden kan je hier het strand op, maar ook zonder de tocht naar beneden heb je een prachtig uitzicht. ’s Middags rijden we nog even wat rond en belanden op een terrasje in het gezellige stadje Saint-Valery-en-Caux. Het zonnetje is heerlijk warm. Omdat ik me nog niet fit voel halen we bij een supermarkt net buiten het centrum een paar lekkere dingetjes en een wijntje en eten we in ons knusse huisje.
Le-Pre-Marin-Frankrijk, Sotteville-sur-Mer
Sotteville-sur-Mer en Le Pré Marin
Ons huisje in Normandië staat trouwens op een klein vakantieparkje; Le pre Marin, met acht twee-onder-één-kap huisjes. Klein maar fijn. Het heeft iets van een blokhut weg maar dan wel met twee slaapkamers, een badkamer en keukentje. Er zijn twee rolstoeltoegankelijke huisjes, zie de website voor goede foto’s. In de slaapkamer kunnen wij met de rolstoel net langs de achterkant van het bed. Ook de badkamer is klein maar met onze wendbare rolstoelen goed te doen. Twee beugels bij het toilet (één opklapbaar, de andere aan de wand) en een (klein) douchekrukje aan de wand. Het keukenblokje is onderrijdbaar en er ligt een plank om het huisje makkelijk binnen te komen. De volgende dag is de weersverwachting slecht dus pakken wij ons tasje alweer en rijden via Amiens, Lille en Gent naar huis met een koffer vol herinneringen!
Huisje bij Le Pré Marin in Sotteville-sur-mer
Tip: Koop een tolbadge! Ik vond het bij sommige tolpoortjes een heel gedoe om een ticket te trekken en te betalen. Dan zat het aparaat weer te laag, dan weer te hoog en steeds maar weer een schietgebedje dat ik mij creditcard of ticket niet liet vallen… Bij een volgende ’tour de France’ ga ik zeker weten voor de Tolbadge waarmee je zo door kan rijden.
Lees ook mijn column over ons rondje Frankrijk in Contact december 2015 (ledenblad Spierziekten Nederland).
Ben jij ook alweer aan het dromen over de volgende vakantie? Het is er in elk geval weer voor om lekker over het web te surfen en je te laten inspireren bij alle mooie plaatjes. Een heel fijne zoekhulp voor een rolstoeltoegankelijke bestemming is de website Accomable. Inmiddels staan er al accomodaties op in 19 landen! De oprichters, Martyn Sibley en Srin Madipalli, gebruiken beide een elektrische rolstoel en zijn totaal verslaafd aan reizen. Je zoekt makkelijk op land of specifieker op een plaats. Helemaal handig zijn de filters voor mate van toegankelijkheid, bijvoorbeeld, een hoog-laag bed. Ik mis alleen de filter voor toiletbeugels.
Ik heb alvast twee adresjes op mijn favorieten lijstje gezet. Wat dacht je van een super hip appartement in het oude centrum van Madrid met aangepaste badkamer én keuken, een gezellig privé binnenplaatsje en twee ruime slaapkamers?
Rolstoeltoegankelijk appartement in Madrid via accomable.com
Of deze sfeervolle oude villa op slechts twintig minuten afstand van het centrum van Praag in de groene omgeving van de burcht van Praag. Twee slaapkamers, aangepaste badkamer en een heerlijk tuin om te relaxen na een dag in de drukke stad. Meer info over dit huis vind je ook op Accomable.com. Kortom Airbnb voor rolstoelgebruikers! Laat je me weten welk adres jij op je favorieten lijst hebt staan?
Oude villa in de directe omgeving van Praag via accomable.com
