Ik had al regelmatig over l’Accolade gehoord. Op de één of andere manier had ik het gevoel dat dit Franse vakantieparkje met acht rolstoeltoegankelijke huisjes, iets voor ‘later’ was. Voor als we meer hulp en hulpmiddelen nodig hebben, een soort van laatste optie. Wel een mooie optie. Maar toen kreeg ik begin mei een uitnodiging van Sophie en Frank, de beheerders van l’ Accolade. Of ik een keer wil komen kijken? Een uitnodiging om naar Frankrijk te komen is natuurlijk erg leuk! Dus we maken een plan en in september pakken we de auto in voor een ’tour de France’.

Chambre d’hôtes

Het is duizend kilometer naar Ile d’Oléron, een schiereiland aan de westkust van Frankrijk, dus we maken een tussenstop op de helft. We slapen bij chambre d’hôtes ‘Le Clos du Quesnay’ in Mauquenchy, rechtsboven Rouen. We worden hartelijk ontvangen door de goed Engels sprekende Jean-Francois. Hij en zijn vrouw Sabine hebben vier jaar verbouwd om de statige boerderij, uit begin negentiende eeuw, om te toveren tot vijf mooie kamers. Eén driepersoonskamer is speciaal aangepast voor mindervalide mensen. Deze klassiek ingerichte kamer is lekker ruim en heeft een tweepersoons- en éénpersoonsbed. De badkamer heeft een verhoogd toilet met één wandbeugel (links), een onderrijdbare wastafel en een grote inloopdouche met losse (niet verrijdbare) douchestoel. Om het bed te verhogen zijn klossen aanwezig.

Chambre d'Hôtes Le Clos du Qeusnay, collage foto's
Goed toeven bij chambre d’Hôtes Le Clos du Qeusnay

In de vier hectare grote tuin staan tussen de appelbomen nog vier sfeervolle ‘gypsy caravans’ (niet rolstoeltoegankelijk). In de boomgaard rijdt mijn rolstoel prima over het gras maar op de paden met zo nu en dan een dikke laag grind is het een stuk lastiger. Alle gasten hebben zich voor de ’table d’hôtes’ ingeschreven dus ’s avonds zitten we met een bond gezelschap aan tafel. Gelukkig is er ook een Engels gezin, dat praat makkelijker. De Franse kazen ontbreken niet, evenals de gezellige praat van de gastheer. Een mooie plek om even te relaxen en nog een paar dagen te blijven. Helaas was onze kamer maar één nacht beschikbaar en vertrekken wij de volgende dag alweer.

Collage van foto's interieur Clos du Quesnay
Eerste overnachting bij ‘Le Clos du Quesnay’, onze kamer in de oude stal

Witte huisjes met blauwe luiken

De tweede dag onderweg hebben we veel regen en het laatste stuk naar Ile d’Oléron gaat over tweebaans wegen. We komen dus pas laat aan in de stromende regen. Gelukkig helpt Frank (de beheerder van l’accolade) ons met uitladen en installeren we ons snel in het huisje. Eerst maar eens slapen. De volgende dag schijnt het zonnetje en staat er een tas met een heerlijk vers ontbijtje op de stoep. Mmm croissants, eitjes van de kippetjes op het park, heerlijke kaasjes en dikke plakken ham. De heerlijke geur van het eiland, een mengeling van zee, dennenbomen en rozemarijn krijg je er gratis bij. Hier gaan we het wel een weekje uithouden.

De eerste dag blijven we in de buurt. We bekijken het park en lopen naar de zee. ’s Avonds eten we in de ‘kantine’ van l’Accolade waar de vrijwilligers elke avond een lekker maal koken. Je kunt hier als je wilt voor een schappelijke prijs lekker aanschuiven voor een lekker maal. Er zijn nog maar een paar andere gasten zo op het eind van het vakantieseizoen. En dat merk je op het hele eiland, dus als je buiten de deur wilt eten kun je dat beter ’s middags doen. Dan is het nog gezellig op de terrassen.

Collage van sfeerbeelden l'accolade
Heerlijk toeven bij L’accolade

Top 5 op Ile d’Oléron

Het eiland doet echt mediterraans aan, witte huisjes met blauwe luikjes, kruidige struiken en dennenbomen maar ook palmbomen. En lieflijke oude franse dorpjes. Ik vind een eiland altijd wel lekker overzichtelijk, met de auto bekijk je op je gemakje het eiland in een paar dagen. Een paar aanraders:

1. Wijntjes proeven bij één van de wijngaarden. Proef dan zeker ook een Pineau des Charentes, een zoete aperitief wijn die lekker koud gedronken wordt als een soort zomerportje.
2. Het strand op bij Saint-Denis d’Oléron, in het noorden van het eiland. Via de trailerhelling voor bootjes kan je makkelijk dichtbij de zee komen. Of eet heerlijke flinterdunne, zoete crêpes op één van de terrasjes. In het havengebouw is een mindervalidentoilet.
3. Slenteren langs de kleurrijke ‘Cabannes’, kunstateliers in Le Chateau d’Oléron. In de oude oesterhutjes werken kunstenaars en verkopen zij hun werk: sieraden, glas, schilderijen en er is zelfs een Ukelele werkplaats. In de meeste hutjes kun je met de rolstoel naar binnen. Je kunt ook (met de rolstoel) over de muren van de vesting ‘lopen’.

4. Vissersbootjes kijken op het terras van Jules et Julie in Boyardville. Loop je even verder dan ontdek je als je goed kijkt in de verte Fort Boyard. Er gaan ook bootjes naartoe maar die zijn niet rolstoeltoegankelijk.
5. Wat wij niet gedaan hebben maar zeker een volgende keer wel doen: vliegen over het eiland en strandzeilen! Lees op de website van L’accolade meer over de mogelijkheden.

Overigens staan er bij l’Accolade strandrolstoelen en kan je daarmee natuurlijk ook heerlijk het strand op, gewoon om de hoek. Zo naar toe te wandelen (600 meter). Zonder hulp kom je moeilijk de vrij steile duinopgang op maar er wil altijd wel iemand mee om je te duwen. Het piepkleine strandtentje bovenop het duin is echt te lief, zo heb ik ze nog nooit gezien.

l' accolade collage Strandhuisje, Frankrijk
Wat een schattig klein strandtentje…

L’ Accolade

Ile d’Oléron is een fijn eiland. En l’Accolade is een fijn parkje. Het ligt heerlijk tussen de bomen. De acht witte huisjes zijn lekker ruim met veel privacy op je eigen terras, de aanpassingen zijn prima in orde. De huisjes zijn eenvoudig ingericht en met name de slaapkamer kan wat mij betreft wel een gezellig kleurtje gebruiken. De hoog-laag bedden en ziekenhuisnachtkastjes maken het niet helemaal ‘Eelkedroomt-proof’. Maar het is wel functioneel en ach, als je slaapt heb je je ogen dicht. De bedden kunnen ook omgeruild worden voor gewone bedden overigens. Daartegenover staan wel allerlei hulpmiddelen die een verblijf makkelijk én leuk maken (scootmobiel, rolstoelfiets, strandrolstoelen, douchebrancards, tilliften, etc). Extra fijn is het rolstoeltoegankelijke zwembad en de sauna!

Op het terrein zijn naast de acht huisjes, enkele kampeerplaatsen en twee kant-en-klaar safaritenten waar zelfs een hoog-laag bed ingezet kan worden. Het hele park is door een Nederlandse vrouw opgezet om Nederlanders met een lichamelijke of meervoudige beperking een zorgeloze vakantie in Frankrijk te bieden. Er is altijd een team van Nederlandse vrijwilligers aanwezig die het park onderhouden, koken en zelfs zorg bieden als je dat nodig hebt. Sinds drie jaar beheren Frank (fysiotherapeut) en Sophie (ergotherapeut) het park met veel enthousiasme. In de zomervakantie is l’ Accolade een waar kinderparadijs, vooral Nederlandse gezinnen met een gehandicapt kindje en hun broertjes en zusjes genieten dan van de Franse zon. In deze weken is er ook een animatieteam voor de kids. Buiten deze drukke weken is er meer plek en rust. Het gevoel dat ik had (meer iets voor later… ) is niet geheel onterecht. Het is even wennen, de vrijwilligers die willen helpen en de hulpmiddelen die je op verschillende plekken ziet staan. En ja, je bent niet de enige gast in een rolstoel. Maar als je gewoon lekker je eigen vakantie wil vieren dan kan dat ook prima. In je eigen huisje merk je niets van het gebeuren op het park. Dus ook als je gewoon een goed rolstoeltoegankelijk huisje in Frankrijk zoekt dan is dit een heerlijke plek. En juist in het voor-en naseizoen kan het al heerlijk warm zijn!

L' accolade overzichtsbeeld/collage, Frankrijk
l’Accolade, 8 huisjes, 2 safaritenten, en enkele kampeerplekken, rolstoeltoegankelijk zwembad en sauna!

Krijtrotsen van Normandië

Voor ons laatste stekkie gaan we weer naar het noorden, naar de ruwe krijtrotsen van Normandië. Ik voel me grieperig en we gaan eigenlijk te laat weg bij l’Accolade. Na een dag in de auto komen we in het donker aan. De deur van ons huisje zou open zijn en inderdaad, we kunnen zo naar binnen en het is lekker warm. Van vermoeidheid schiet ik even vol tranen als ik opgelucht zie dat het huisje prima in orde is en wij ons hier zeker gaan redden zonder al te veel capriolen. Het blijft toch altijd spannend of het bed hoog genoeg is en de wc bereikbaar… Alleen ons flesje wijn blijkt onder de loodzware koffer in de bus te liggen… en die wilden we juist laten staan. Voor onze laatste daagjes hadden we een weekendtasje meegenomen. Geen wijn dus. Lekker naar bed. De volgende dag halen we een lekker croissantje bij de bakker een paar honderd meter verderop. We lopen even het dorpje door. Prachtige vakwerkhuizen en mooie bloementuinen. En dan ineens zien we de zee met de witte krijtrotsen. Via 231 traptreden kan je hier het strand op, maar ook zonder de tocht naar beneden heb je een prachtig uitzicht. ’s Middags rijden we nog even wat rond en belanden op een terrasje in het gezellige stadje Saint-Valery-en-Caux. Het zonnetje is heerlijk warm. Omdat ik me nog niet fit voel halen we bij een supermarkt net buiten het centrum een paar lekkere dingetjes en een wijntje en eten we in ons knusse huisje.

Le-Pre-Marin-Frankrijk, Sotteville-sur - Eelke met witte krijtrotsen
Le-Pre-Marin-Frankrijk, Sotteville-sur-Mer

Sotteville-sur-Mer en Le Pré Marin

Ons huisje in Normandië staat trouwens op een klein vakantieparkje; Le pre Marin, met acht twee-onder-één-kap huisjes. Klein maar fijn. Het heeft iets van een blokhut weg maar dan wel met twee slaapkamers, een badkamer en keukentje. Er zijn twee rolstoeltoegankelijke huisjes, zie de website voor goede foto’s. In de slaapkamer kunnen wij met de rolstoel net langs de achterkant van het bed. Ook de badkamer is klein maar met onze wendbare rolstoelen goed te doen. Twee beugels bij het toilet (één opklapbaar, de andere aan de wand) en een (klein) douchekrukje aan de wand. Het keukenblokje is onderrijdbaar en er ligt een plank om het huisje makkelijk binnen te komen. De volgende dag is de weersverwachting slecht dus pakken wij ons tasje alweer en rijden via Amiens, Lille en Gent naar huis met een koffer vol herinneringen!

Collage huisje bij Le Pré Marin in Sotteville-sur-mer
Huisje bij Le Pré Marin in Sotteville-sur-mer

Tip: Koop een tolbadge! Ik vond het bij sommige tolpoortjes een heel gedoe om een ticket te trekken en te betalen. Dan zat het aparaat weer te laag, dan weer te hoog en steeds maar weer een schietgebedje dat ik mij creditcard of ticket niet liet vallen… Bij een volgende ’tour de France’ ga ik zeker weten voor de Tolbadge waarmee je zo door kan rijden.

Lees ook mijn column over ons rondje Frankrijk in Contact december 2015 (ledenblad Spierziekten Nederland).

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren