Hij staat naast mijn bed als ik slaap, is slechts van mij gescheiden door een douchegordijn als ik douche. Hij gaat overal mee naar toe. Hij is actief, snel en danst zelfs best goed. Ik pink een traantje weg als er een nieuwe komt. Zonder ben ik mezelf niet. Voor anderen is dat vaak moeilijk voor te stellen. Zij noemen het gekluisterd zijn aan. Denken dat je leven ophoudt of vinden het moeilijk om te zien, zo’n jonge vrouw in een rolstoel.
Kinderen denken dat ik in mijn rolstoel slaap. Volwassenen vragen of ik in een rolstoel geboren ben. Een keer, toen ik even naast mijn rolstoel tegen de bar geleund stond, fluisterde een man in mijn oor dat ik behoorlijk aantrekkelijk ben ‘zo zonder rolstoel’. Gelukkig bleef het hierbij, een andere keer trok iemand mij zo spontaan van de barkruk dat ik direct onderuit ging op mijn wankele benen. Laatst ging ik met mijn zussen op de foto voor mijn moeder, leek het de fotograaf zo leuk als ik op de foto ging zonder rolstoel. Bij het selecteren van de foto’s waren we het snel eens, die foto’s zonder rolstoel waren heel raar, ‘zo onnatuurlijk’, riep mijn zus zelfs.
Maandag vertelde ik voor een filmpje voor de opleiding van stewards en stewardessen voor KLM-cityhopper over de spanning die reizen met een rolstoel oplevert. Ik keek zo indringend mogelijk in de camera: “Stel je voor, je gaat op reis, je levert je koffer in bij de incheckbalie, op je benen wordt een bagagelabel geplakt en even later geef je je benen af bij ‘Odd-sizes’, de afdeling vreemde-formaten-bagage op Schiphol. Jijzelf komt terecht in een ijzeren, koude rolstoel die je niet zelf kan voortbewegen. De grote man in overal bekijkt je benen nog even kritisch en ze verdwijnen achter een gordijn van plastic flappen. Schramper zeg je nog, ‘voorzichtig he, ik kan niet zonder!’ De man buigt zich al over een surfplank. Je benen gaan een lange weg zonder jou. Je twijfelt of je ze ooit nog terugziet. Misschien gebeurt er onderweg iets, verdwijnen er wat tenen of lopen ze schrammen op. Het enige wat je nog kan doen is hopen dat ze bij aankomst voor je klaar staan en jij gewoon weer verder kan”. De jongen achter de camera keek beduusd naar zijn eigen benen.
Even voor de duidelijkheid. Ik vind het, naast dat het een prikkelende vergelijking is, ook altijd een beetje raar om mijn benen te vergelijken met mijn rolstoel. Mijn benen zijn namelijk net zo goed onderdeel van mij. Ik vind ze mooi, ze zijn zacht en warm (in de zomer dan). Ik voel ze ook gewoon trouwens. Ik zou ze dus niet graag omruilen voor mijn rolstoel. Ze functioneren alleen niet zo goed als het op lopen aankomt. Dus daar heb ik mijn rolstoel voor. IJzersterk, snel en actief. Ja, en hij danst zelfs best goed.
