Buikpijn. Een misselijk gevoel en niet kunnen slapen. Ik zit letterlijk te shaken. Ik heb het koud en als ik mijn tanden poets kan ik niet stoppen met kokhalzen. De spanning zit tot in mijn tenen. Ik denk dit is de laatste keer. Ik ga nooit meer met het vliegtuig. Tegelijk weet ik dat het niet waar is. Ik ga weer. Ik doorsta het vreselijke gevoel dat alles mis kan gaan. Dat ik mijn controle totaal kwijt ben. Ik weet namelijk dat het mij heel veel oplevert. Ik verlaat mijn comfortabele leventje om nieuwe ervaringen op te doen. De energie die ik daarvan krijg weegt altijd op tegen het onveilige gevoel wat er ook bij hoort.

Nieuwe ervaringen zorgen voor nieuwe herinneringen. Niets is zo lekker om door mijn fotoboeken te bladeren. Gek is dat. Soms geniet ik achteraf nog meer van dat wat ik gedaan heb. Vooral van datgene wat ik eigenlijk niet durfde. En hoe fijn is het, om die spannende belevenissen te vertellen aan anderen. Verhalen horen bij mensen. Maar verhalen kun je pas vertellen als je iets te vertellen hebt.

Wist je trouwens dat je leven langer lijkt als je af en toe iets totaal anders doet, nieuwe ervaringen opdoet. De weken waarin niets nieuws gebeurt rijgen zich aan elkaar vast. Terwijl ik nu nauwelijks meer kan bevatten dat de safari in Zuid-Afrika maar vijf dagen duurde. Ik deed iets wat ik heel spannend vond met elke dag een andere verblijfplaats. Maar wat was het geweldig. En die ene nacht in een safaritent, zonder toilet, tussen de apen en olifanten, herinner ik mij nog het beste.

Ken je dat gevoel wanneer je ergens bent geweest waar je niet eerder was, of iemand ontmoet waar je zomaar een leuk gesprekje mee hebt? Soms heb ik het ook als ik een mooi boek gelezen heb. Ik omschrijf het met een fris gevoel in mijn hoofd. Ik zie de dingen scherper. Ik heb zin om dingen anders te doen.

Een vriendin ging nooit op vakantie. Ze hield er niet van. Tenminste dat zei ze. Teveel gedoe met haar rolstoel en later kwam de nachtbeademing erbij. Uiteindelijk boekte ze toch voor een weekje een goed aangepaste boot met een schipper in Nederland (helaas vaart deze boot niet meer). Vriendinnen stapte op verschillende plaatsen in en uit. Elke dag een andere haven, steeds een ander uitzicht en een ander gezelschap. Wauw! Dat smaakte naar meer. Vier weken Curaçao was de volgende reis. Op Facebook volgde ik haar. Wat was ik blij dat haar vliegreis goed ging. Ik zag haar de zee in gaan met een strandrolstoel, bbq‘en op het strand. Wandelen door Willemstad en genieten van de mensen die ze ontmoete tijdens de schrijfweek die ze daar ook nog even volgde. Onderstaand filmpje maakte ze op het vliegveld terug naar huis. Enkele weken later is ze onverwacht overleden.

Als ik me te behaaglijk ga voelen in mijn eigen huisje en niet meer weet wat ik gisteren deed, dan voel ik dat het tijd is om iets nieuws te doen. Een reisje boeken bijvoorbeeld. Soms begin ik met iets kleins. Een dagje naar een andere stad. Een workshop. Of ik pak mijn fotoboeken. Om dat gevoel weer te gaan voelen. Dat geluksgevoel dat hoort bij iets onbekends doen. Mijn comfortzone is een heerlijk toevluchtsoord, maar wel een tijdelijke verblijfplaats.

Zoals Albert Einstein zei: ‘Het leven is als fietsen: om je evenwicht te kunnen houden, moet je in beweging blijven.’