Ondanks het heerlijke bed bij B&B de Zes Wielen lag ik vannacht wakker. Alles wat ik voor de camera van Hart van Nederland gezegd heb kwam weer voorbij. Vooral één vraag van de verslaggeefster blijft doordraaien in mijn hoofd: “Waarom moet Nederland toegankelijker worden?” En vervolgens vroeg ze nog zoiets van: “Moet iedereen daar dan maar rekening mee houden?”. Ik heb geloof ik iets sufs gezegd als, ’tja de vraag is meer waarom niet?’. Ik werd overvallen door de vraag. Ik vertel altijd het positieve verhaal, dat het vaak onwetendheid is bij mensen. Maar dat de overheid nu toch onderhand wel beter moet weten en best wat harder op mag treden bij het verstrekken van vergunningen bijvoorbeeld. Vervolgens zeg ik dan dat toegankelijkheid zo moeilijk niet is. Als iedereen zou doen wat redelijkerwijs mogelijk is zou er al veel verbeteren. Bla, bla, bla. Ik heb best een aardig verhaal. Maar de vraag waarom die rolstoelers eigenlijk mee moeten doen en ook op vakantie willen, had ik even niet verwacht. Vannacht heb ik natuurlijk genoeg redenen en scherpe antwoorden bedacht. Allereerst natuurlijk omdat de wereld iets mist als ik alleen maar in mijn huisje naar buiten zit te staren. Maar nu ik zo aan mijn croissantje achter mijn laptop zit word ik er een beetje verdrietig van. Anno 2018 wil ik niet meer uitleggen dat een diverse wereld gewoon mooier is.
Spannend. Ik weet niet of ik nog wel durf te kijken vanavond naar Hart van Nederland.
Update 5 februari…
Gelukkig, het valt alles mee. Het is een leuk item geworden! Raar om mezelf te zien, maar B&B de Zes Wielen is mooi in beeld en mijn punt is duidelijk: ‘Kom op Nederland, het mag best wat toegankelijker!’
Reacties