Twentekiek

Azelo, Hof van Twente – Rond twee uur rijden we het erf op bij de familie Oude Hesseling, Twentekiek. Onze gastheer komt ons direct helpen met uitladen. We zitten volgeladen, we blijven een weekje hier. Voor het eerst twee elektrische rolstoelen en een handbewogen met handbike in de auto. Want, jawel wij gaan meedoen met de Twentse rolstoelvierdaagse!

Welkom met krentenbrood
Het is even schuiven met de bedden. De ene kamer is ruimer en dus fijner maar de andere kamer heeft kortere (2 m) bedden en daardoor kunnen we daar achter de bedden langs. Onze gastvrouw en gastheer ruilen met alle liefde de bedden om en dan is het prima. We worden welkom geheten met een kop koffie en thee met een heerlijk stuk krentenbrood. Ook de zoon des huizes schuift nog even aan. We zijn de eerste gasten in het nieuwe onderkomen. Er was altijd al een vakantiehuisje op het erf, maar nu zijn er nog drie appartementen in de voormalige koeienstal bij gekomen. Alles ziet er nog super nieuw uit. Alles strak in de verf, o jee als dat maar goed gaat… Het is mooi en stijlvol ingericht.

De koeien rennen met ons mee
De beste route met de fiets naar Delden vragen we ook gelijk maar even want dat zullen we de komende dagen nog vaker doen. We gaan het ook direct maar uitproberen, even een ontbijtje voor morgen scoren. Het is een mooie route over een prima weg door de bossen. Het is wel wat verder dan we dachten. Drie kwartier later zijn we in Delden. Later blijkt trouwens dat we een wat kortere route kunnen nemen, over een fietspad door de bossen. Wel wat smaller maar ook goed te doen. Het is mooi weer dus gelijk maar het terras uitproberen. Dan komt er een man het restaurant uitlopen. Hij vraagt aan Jon of we meedoen met de vierdaagse. ‘Ja!’ Of hij ons mag sponsoren… ‘He?’ De man trekt zijn portemonnee en legt vijftig euro op tafel! ‘Huh, waarom?’ Roepen wij hem nog na. Maar hij loopt al verder, stapt in zijn auto, zwaait naar ons en toetert. ‘Nou ja, wat is dit dan?’ Ik weet het niet. Zien we er dan zo armoedig uit? Jon vind het wel leuk, zou hij ook gedaan kunnen hebben. Nou. Oke dan. Dan gaan we het ook maar gelijk verbrassen. Binnen eten we een lekkere hap maar we zitten allebei een beetje op de wip. Hoe moesten we nou ook al weer precies terug? Dus we willen zeker voor het donker terug zijn. Als we weer terug fietsen schijnt de zon nog en de koeien in de wei rennen achter ons aan! Lachen zeg. Als ik stop, stoppen zij ook, rij ik terug dan gaan zij ook terug. Rij ik weer verder, beginnen zij ook te rennen. Hahaha. Op Jon reageren ze minder enthousiast.

Helden van Delden
We zitten snel in een heerlijk ritme van vroeg opstaan, naar Delden fietsen ( 7 km) om ons te melden bij de start, 15 kilometer door het Twentse landschap fietsen met nog 200 andere rollende figuren. Uitpuffen bij de finish en weer 7 km terug naar ons appartement. Soms eten we in Delden, of we nemen wat makkelijks mee om thuis op te eten. Jon krijgt op de vierde dag een medaille voor 4 x 15 km maar eigenlijk verdient hij de 4 x 30 km want daar komen we zeker aan.

Intocht
De tweede dag sputtert mijn rolstoel wat tegen. De accu’s vinden het wat overdreven denk ik. Gelukkig snapt rolstoelbedrijf Meyra het probleem en komen ze me de volgende dag onderweg redden met nieuwe accu’s. Poeh. De derde dag zitten Jon z’n zussen ons op te wachten. Wat leuk! Ze blijven ook een nachtje slapen, dat kan prima. We hebben toch nog een kamer over. De laatste dag is toch echt bijzonder. Alle deelnemers moeten vlak voor Delden verzamelen waardoor we met z’n allen de finish over gaan. Het muziekkorps voorop, de straten van Delden volgeladen met zwaaiende mensen. Bloemen. Zelf de oudjes uit het verzorgingshuis worden buiten op straat gezet om ons in te halen. En de kerkklokken beieren, echt waar! En ook mijn moeder staat bij de finish met een paar vriendinnen. Goh. We voelen ons echte ‘helden van Delden’.

Kampvuur
We blijven nog een paar daagjes in ons huisje en genieten van de weilanden. En we fietsen gewoon lekker door. Alleen staan we iets later op. Als we een ‘weggooi BBQ ‘ aansteken komt direct onze gastheer een berg hout brengen voor een kampvuur. En wat voor één! Wauw, wat een fik. Heerlijk. We vallen allebei zelfs even in slaap bij het vuur.

25 juli 2009