Het is al de vierde keer dat we op Bonaire zijn. Hier gaat het leven langzamer en genieten is eenvoudig. Mijn lijf doet het beter en ik voel me mooier. Er is niets te regelen. We hebben alles gezien. Er is tijd-zonder-doel. De verstilling brengt ruimte in mijn hoofd.

Een verlangen overvalt me. Het vult de vrijgekomen ruimte. Ik zie andere voeten moeiteloos op het strand. De tenen iets gespreid, het zand ertussen. Een zeilbootje vaart de lagune uit. Iemand voorop de boeg. De haren in de wind.

Morgen zit ik prinsesheerlijk in de drijvende strandstoel en gister genoot ik op de glasbodemboot. Maar het is niet hetzelfde. De strandstoel drijft te ver af als er niemand is die af en toe een duwtje terug geeft. En ik moet anderen vragen mij de boot in te tillen.

‘Doe je ogen dicht’ zegt Jon. Ik voel de wind in mijn haren. We doen net alsof we op dat zeilbootje zitten. En zo direct spring ik de zee in. Voel het.

 

About Author

client-photo-1
Eelke Kelderman

Reacties

Monique
31 maart 2016
oooh wat herkenbaar.... ik heb echt behoorlijk leren leven met het feit dat sommige dingen niet meer kunnen, en dat werd makkelijker door alles wat we ontdekt hebben wat wel mogelijk is... maar dit verlangen.. wandelen op het strand, de wind wapperend om je lijf en het gemak van genieten als er geen obstakels zijn... Gelukkig kan ik het ook allemaal in mijn hoofd als ik droom met mijn ogen dicht en neus in de zon! Geniet van wat is maar stop nooit met dromen en verlangen...! Ik verlang al weer naar mijn volgende vakantie.....
Astrid
13 juni 2016
Prachtig gesproken! Wij waren in maart op Curacao en oooo wat zou ik graag samen met m'n dochter het zand tussen m'n tenen kunnen voelen... Nu werd het een strandbedje en het zandkasteel heeft ze met papa gebouwd... Toch was het fijn- idd de fijne leegte!

Geef een reactie