Hij staat naast mijn bed als ik slaap, is slechts van mij gescheiden door een douchegordijn als ik douche. Hij gaat overal mee naar toe. Hij is actief, snel en danst zelfs best goed. Ik pink een traantje weg als er een nieuwe komt. Zonder ben ik mezelf niet. Voor anderen is dat vaak moeilijk voor te stellen. Zij noemen het gekluisterd zijn aan. Denken dat je leven ophoudt of vinden het moeilijk om te zien, zo’n jonge vrouw in een rolstoel.

Kinderen denken dat ik in mijn rolstoel slaap. Volwassenen vragen of ik in een rolstoel geboren ben. Een keer, toen ik even naast mijn rolstoel tegen de bar geleund stond, fluisterde een man in mijn oor dat ik behoorlijk aantrekkelijk ben ‘zo zonder rolstoel’. Gelukkig bleef het hierbij, een andere keer trok iemand mij zo spontaan van de barkruk dat ik direct onderuit ging op mijn wankele benen. Laatst ging ik met mijn zussen op de foto voor mijn moeder, leek het de fotograaf zo leuk als ik op de foto ging zonder rolstoel. Bij het selecteren van de foto’s waren we het snel eens, die foto’s zonder rolstoel waren heel raar, ‘zo onnatuurlijk’, riep mijn zus zelfs.

Maandag vertelde ik voor een filmpje voor de opleiding van stewards en stewardessen voor KLM-cityhopper over de spanning die reizen met een rolstoel oplevert. Ik keek zo indringend mogelijk in de camera: “Stel je voor, je gaat op reis, je levert je koffer in bij de incheckbalie, op je benen wordt een bagagelabel geplakt en even later geef je je benen af bij ‘Odd-sizes’, de afdeling vreemde-formaten-bagage op Schiphol. Jijzelf komt terecht in een ijzeren, koude rolstoel die je niet zelf kan voortbewegen. De grote man in overal bekijkt je benen nog even kritisch en ze verdwijnen achter een gordijn van plastic flappen. Schramper zeg je nog, ‘voorzichtig he, ik kan niet zonder!’ De man buigt zich al over een surfplank. Je benen gaan een lange weg zonder jou. Je twijfelt of je ze ooit nog terugziet. Misschien gebeurt er onderweg iets, verdwijnen er wat tenen of lopen ze schrammen op. Het enige wat je nog kan doen is hopen dat ze bij aankomst voor je klaar staan en jij gewoon weer verder kan”. De jongen achter de camera keek beduusd naar zijn eigen benen.

Even voor de duidelijkheid. Ik vind het, naast dat het een prikkelende vergelijking is, ook altijd een beetje raar om mijn benen te vergelijken met mijn rolstoel. Mijn benen zijn namelijk net zo goed onderdeel van mij. Ik vind ze mooi, ze zijn zacht en warm (in de zomer dan). Ik voel ze ook gewoon trouwens. Ik zou ze dus niet graag omruilen voor mijn rolstoel. Ze functioneren alleen niet zo goed als het op lopen aankomt. Dus daar heb ik mijn rolstoel voor. IJzersterk, snel en actief. Ja, en hij danst zelfs best goed.

Collage Eelke in Oostenrijk
Mijn stoel brengt mij op de mooiste plekjes en ligt ook nog eens heerlijk… Kaunertal Oostenrijk

 

 

En daar zat ik dan ineens bij KLM op het hoofdkantoor, direct naast de boardroom waar pittige CAO onderhandelingen gevoerd werden. Doel van onze bijeenkomst: Verbeteren van de dienstverlening aan ‘Passengers with reduced mobility’ (PRM). Met nog vier andere PRM’ers, drie KLM’ers en Stijn Veeger, die bij de TU-Delft afstudeert op dit onderwerp, maakten we een compleet overzicht vanaf boeken van het ticket tot aankomst op de bestemming, Inclusief alle stress- en goede momenten.

Het leukste verhaal? Toen het Quad Rugby Nationaal team met twintig mannen en vrouwen, inclusief twintig (ADL) rolstoelen en twintig sportrolstoelen aankwamen op de plaats van bestemming en alle veertig rolstoelen gescheiden waren van hun wielen. De medewerkers van bagage hadden zich niet gerealiseerd dat elke rolstoel zijn eigen wielen heeft. Fijn, een stapel met veertig rolstoelen en tachtig wielen, mooi klusje.

Daarna uiteraard gedacht in oplossingen. Van betere registratie bij online boeken tot het vervoeren van rolstoelen in speciale boxen, het inzetten van schaarwagens bij het laden en veel meer. De beste ideeën ontstonden bij de vrijdagmiddag borrel in de stamkroeg van de KLM in Amstelveen. Ik ben blij dat KLM deze stap zet. Het had natuurlijk al lang beter gekund maar er zijn ook maatschappijen die er nu alles aan doen om de ‘PRM’ers’ te weren. Ik ben in ieder geval uitgenodigd bij de afstudeerbijeenkomst van Stijn. Ik hou jullie op de hoogte. Heb jij goede ideeën? Laat het mij alsjeblieft weten.

PS. Ik heb nu een heel speciale tas. Hier gaan vast alle deuren mee open ;-). Heb jij deze tas nodig? Laat het me weten, hij is te leen!

Lees hier meer informatie over het aanvragen van assistentie van KLM Cares.

Buikpijn. Een misselijk gevoel en niet kunnen slapen. Ik zit letterlijk te shaken. Ik heb het koud en als ik mijn tanden poets kan ik niet stoppen met kokhalzen. De spanning zit tot in mijn tenen. Ik denk dit is de laatste keer. Ik ga nooit meer met het vliegtuig. Tegelijk weet ik dat het niet waar is. Ik ga weer. Ik doorsta het vreselijke gevoel dat alles mis kan gaan. Dat ik mijn controle totaal kwijt ben. Ik weet namelijk dat het mij heel veel oplevert. Ik verlaat mijn comfortabele leventje om nieuwe ervaringen op te doen. De energie die ik daarvan krijg weegt altijd op tegen het onveilige gevoel wat er ook bij hoort.

Nieuwe ervaringen zorgen voor nieuwe herinneringen. Niets is zo lekker om door mijn fotoboeken te bladeren. Gek is dat. Soms geniet ik achteraf nog meer van dat wat ik gedaan heb. Vooral van datgene wat ik eigenlijk niet durfde. En hoe fijn is het, om die spannende belevenissen te vertellen aan anderen. Verhalen horen bij mensen. Maar verhalen kun je pas vertellen als je iets te vertellen hebt.

Wist je trouwens dat je leven langer lijkt als je af en toe iets totaal anders doet, nieuwe ervaringen opdoet. De weken waarin niets nieuws gebeurt rijgen zich aan elkaar vast. Terwijl ik nu nauwelijks meer kan bevatten dat de safari in Zuid-Afrika maar vijf dagen duurde. Ik deed iets wat ik heel spannend vond met elke dag een andere verblijfplaats. Maar wat was het geweldig. En die ene nacht in een safaritent, zonder toilet, tussen de apen en olifanten, herinner ik mij nog het beste.

Ken je dat gevoel wanneer je ergens bent geweest waar je niet eerder was, of iemand ontmoet waar je zomaar een leuk gesprekje mee hebt? Soms heb ik het ook als ik een mooi boek gelezen heb. Ik omschrijf het met een fris gevoel in mijn hoofd. Ik zie de dingen scherper. Ik heb zin om dingen anders te doen.

Een vriendin ging nooit op vakantie. Ze hield er niet van. Tenminste dat zei ze. Teveel gedoe met haar rolstoel en later kwam de nachtbeademing erbij. Uiteindelijk boekte ze toch voor een weekje een goed aangepaste boot met een schipper in Nederland (helaas vaart deze boot niet meer). Vriendinnen stapte op verschillende plaatsen in en uit. Elke dag een andere haven, steeds een ander uitzicht en een ander gezelschap. Wauw! Dat smaakte naar meer. Vier weken Curaçao was de volgende reis. Op Facebook volgde ik haar. Wat was ik blij dat haar vliegreis goed ging. Ik zag haar de zee in gaan met een strandrolstoel, bbq‘en op het strand. Wandelen door Willemstad en genieten van de mensen die ze ontmoete tijdens de schrijfweek die ze daar ook nog even volgde. Onderstaand filmpje maakte ze op het vliegveld terug naar huis. Enkele weken later is ze onverwacht overleden.

Als ik me te behaaglijk ga voelen in mijn eigen huisje en niet meer weet wat ik gisteren deed, dan voel ik dat het tijd is om iets nieuws te doen. Een reisje boeken bijvoorbeeld. Soms begin ik met iets kleins. Een dagje naar een andere stad. Een workshop. Of ik pak mijn fotoboeken. Om dat gevoel weer te gaan voelen. Dat geluksgevoel dat hoort bij iets onbekends doen. Mijn comfortzone is een heerlijk toevluchtsoord, maar wel een tijdelijke verblijfplaats.

Zoals Albert Einstein zei: ‘Het leven is als fietsen: om je evenwicht te kunnen houden, moet je in beweging blijven.’

Al in 2009 schreef ik een verhaaltje in de Blauwe Gids over vakantie vieren als je gebruik maakt van een rolstoel. Vooral om anderen te inspireren om te genieten van het leven. Er zijn zoveel mooie plekken! Wat leuk om te lezen dat we toen op het punt stonden om te vertrekken naar Zuid-Afrika. Wat lijkt dat alweer lang geleden. Ik ga al onze ervaringen met jullie delen.

Artikel Blauwe gids 2009 (PDF).

artikel-blauwe-gids
Artikel in de Blauwe gids 2009