Vandaag weer achter mijn bureau, na een heerlijk vrij weekend met vrienden. Altijd een beetje katerig. Dat waar je naar uitkeek is weer voorbij. Weer alleen na de gezelligheid van samen koken en genieten. Terug in het gareel. To do lijstje naast me. Maar gelukkig zijn er de mooie herinneringen. Nog fijner is dat ik erover mag schrijven. Zo blijft het fijne gevoel nog even na sudderen.
It Sailhûs, buiten eten
It Sailhûs Want wat hebben wij weer een fijn plekje ontdekt! It Sailhûs in Elahuizen/Friesland is nu voor het tweede seizoen geopend. Het oude sfeervolle pakhuis direct aan het water is met flink wat sponsoren en vrijwilligers omgetoverd tot een prachtige rolstoeltoegankelijke watersportaccommodatie. Na een enorme verbouwing zijn er nu vier appartementen met een grote groepsruimte en riant terras. De 4-tot 6 persoons appartementen kunnen ‘los’ geboekt worden maar het geheel kan ook compleet geboekt worden als groepsaccommodatie. Bijzonder leuk is dat er verschillende (aangepaste) boten voor de deur liggen zodat je ook heerlijk het water op kunt. Als je wilt met instructeurs, want deze hele accommodatie is eigendom van Sailwise, een unieke watersportclub die watersport mogelijk maakt voor mensen met een beperking.
It Sailhûs, interieur
It Sailhus, uitzicht appartement Rakken
Aanwaaien in Lemmer Mijn reisgenoten voor dit weekend komen allemaal uit een andere windrichting aangewaaid op het terras bij Beachclub Lemmer (invalidentoilet aanwezig). We kunnen pas om zes uur ons huisje in dus we genieten hier alvast van het Friese zonnetje. Lemmer, van oorsprong een oud vissersdorp, is behoorlijk toeristisch maar het oude centrum is leuk om even langs de winkeltjes en terrassen te wandelen.
Beheerder Nienke helpt ons bij aankomst in It Sailhûs met alle spullen uitladen. Zelfs voor It Sailhûs zijn wij een uniek stel, zes rolstoelers, oké ze zijn wel wat gewend, maar zonder begeleiding? Als dat maar goed gaat… Ze verzekert ons dat we haar altijd kunnen bellen. Voor vragen kunnen we ook beneden terecht, een zeilgroep huurt de twee appartementen op de eerste verdieping, zij slapen hier maar zijn overdag op het water met catamaran Beatrix. Wij zitten op de tweede verdieping in appartement Rakken met prachtig uitzicht op de Fluessen. Er zijn twee slaapkamers met in ieder twee (hoog-laag) bedden en twee aangepaste badkamers. In de gezellige woonkamer staat nog een slaapbank. Een goed opklapbed is eventueel ook beschikbaar. Wij koken de eerste avond ons eigen potje in de onderrijdbare keuken (wel behoorlijk hoog). Na het eten schuiven we nog even onder de terrasheater bij de buurman, eetcafé De Nieuwe Melkfabriek, voor een heerlijke ijscoupe van een ijsboerderij uit Oudemirdum. Wat een fijn sfeertje. Helaas is het café alleen met een trap bereikbaar, maar als het mooi weer is zit je op het terras goed en gaat de eigenaar uiteindelijk nog eerder weg dan wij…
Lekke band in Sneek
De volgende dag gaan we naar Sneek, helaas rijdt één van ons direct door een kapotte bierfles dus eerst ff wachten op de Welzorg voor een nieuwe band. Sneek is een echt watersportstad, je kent het vast van de Sneekweek. Maar ook als er geen Sneekweek is het feest in Sneek. Volle terrassen en live muziek. We eten goed en gezellig bij ’t Hof (Marktzicht 27, invalidentoilet aanwezig). In Sneek kun je ook lekker shoppen. Voor cultuur ga je naar het Fries Scheepvaartmuseum, dit is goed toegankelijk.
It Sailhûs, op het water
Drijvend terras
Op zondag gaan we dan eindelijk het water op. We hebben de Pontonboot en een kleine zeilboot tot onze beschikking. De Ponton is voor de luiaards onder ons zeer geschikt. Eigenlijk een drijvend terras. Heerlijk voor een dagje relaxen en genieten van de wind in je gezicht. Wel super tof dat je de boot met een simpel stuur prima vanuit de rolstoel kan besturen. Sportiever is natuurlijk de zeilboot, alhoewel, die zitzakken zien er ook heel comfortabel uit. Wat een heerlijke dag! Jammer hoor dat we morgen alweer afscheid nemen. We zijn vastberaden hier terug te komen!
Meer info over de rolstoeltoegankelijkheid en foto’s van It Sailhûs, klik hier!
Als vier leuke mensen vragen of we een weekje met ze mee gaan naar Frankrijk dan zeggen wij natuurlijk JA! De reis gaat eind april (2016) naar de Vogezen. We rijden daar met de eigen auto’s in een dag naartoe, 630 km.
Het huis, Casa Boslimpre, in de Vogezen was al geboekt dus geen zoekwerk en dat is wel eens fijn. Bovendien, Casa Boslimpre ziet er goed uit. Prachtig uitzicht en lekker ruim. Op de begane grond zijn twee slaapkamers (met elk drie of vier bedden) en twee badkamers. Beide badkamer hebben een inloopdouche, de grootste heeft ook een verhoogd toilet met beugels en een onderijdbare wastafel. Voor Jon en mij wordt een hoek in de ruime woonkamer afgeschermd en twee bedden neergezet, zo hebben we allemaal een eigen ‘kamer’. De keuken is bij de gootsteen onderrijdbaar, verder niet aangepast. Boven zijn nog eens zeven slaapplaatsen (bereikbaar met een steile trap). Het huis is ook super geschikt voor bijvoorbeeld twee gezinnen die samen op vakantie willen.
Casa Boslimpre, Vogezen
Zes rolstoelers
Toch wel bijzonder is dat we met zes rolstoelers op pad zijn. We hebben elkaar vorige zomer ontmoet bij een bbq georganiseerd door TheTRavelspy. Bedoelt om reislustige rolstoelers met elkaar in contact te brengen, elkaar te inspireren en mogelijk iets van een platform op te richten. En als het dan zo goed klikt met een aantal, dan vier je dus zomaar vakantie met zes gelijkgestemden!
Bij aankomst bij Casa Boslimpre worden we hartelijk welkom geheten, eigenaars Colin en Matty helpen de drie auto’s uitladen. Het grind om het huis maakt het voor de handbewogen rolstoelers lastig om met koffers doorheen te ploegen. Het van huis meegebrachte eten blijkt een goede keus want niemand heeft na de lange rit nog zin om de auto weer in te gaan. Bovendien, de weg naar het huis is vol met kuilen en slecht verlicht.
Zonder WIFI
Als duidelijk wordt dat er geen wifi is moeten we allemaal even slikken. Wat? Een week zonder internet? Ja echt dus. Niet appen, niet facebooken, niet wordfeuten… alle tijd dus om met elkaar te praten. Eigenlijk heerlijk rustig. We missen het wel bij het uitdokteren van onze dagtripjes. Even kijken waar we handig met drie auto’s kunnen parkeren, alvast een leuk restaurantje met aangepast toilet zoeken… helaas. Op de bonnefooi dus maar.
Freezzzzing in Gerardmer
Een leuk stadje in de buurt is Gerardmer. We parkeren de auto’s dichtbij het meer (Avenue de la Ville de Vichy). Hier is ook een openbaar invalidentoilet. Eenmaal uit de auto dwarrelen sneeuwvlokken uit de lucht. Nee zeg. We duiken dus direct een knusse brasserie in, beetje skihut-achtig met veel hout en een openhaard. Als het droog is slenteren we nog even door het stadje maar het blijft Freeezzzzing koud. We gaan de berg dus weer op naar ons huus!
Ingesneeuwd
De volgende ochtend blijken we ingesneeuwd! Het is een prachtig plaatje. Als we allemaal naar buiten sprinten zitten we direct vast in de sneeuw. Hilarisch. Gelukkig helpt onze buurvrouw, die overigens heel stoer in de yurt (tent) slaapt, ons uit onze benarde situatie. Lekker naar binnen dus weer! Gelukkig hebben we het goed met z’n zessen zonder wifi… heerlijk relaxed met een wijntje uren aan tafel en veel te laat naar bed.
In de sneeuw in Casa Boslimpre, wie bedenkt dat nu in mei?
La Petite France in Strasbourg
De al geboekte tapas workshop voor de volgende dag komt dus heel goed uit. Lekker binnen kokkerellen en genieten van onze eigen kookkunsten. De dag erna kunnen we er gelukkig weer op uit! Strasbourg is een aanrader, je rijdt anderhalf uur maar de route is mooi, zeker als je niet over de péage rijdt. Strasbourg is een een behoorlijke stad, dus het is handig om van te voren een beetje te bedenken wat je wil zien. Aanrader is de wijk La Petite France, in het hart van de stad. Deze schilderachtige wijk met prachtige vakwerkhuizen is op het water gebouwd en is opgenomen in het werelderfgoed van UNESCO. Er zijn redelijk wat invalidenparkeerplaatsen in de stad, zie hier een overzicht.
Mooi straatje in Strasbourg
Colmar
Ook Colmar is een bijzonder gezellig stadje. Vanuit Casa Boslimpre is het een uurtje rijden, weer prachtig door de bergen en bossen. De stad heeft altijd in het twist gebied tussen Frankrijk en Duitsland gelegen. De vele vakwerkhuizen doen echt Duits aan, terwijl er ook een echte Franse sfeer hangt met de vele restaurants, terrassen en pleintjes. We parkeren de auto’s na even zoeken op een groot parkeerterrein (Place Scheurer Kestner, meerdere invalidenplaatsen, vlakbij het centrum, naast de mega bioscoop). Bij het ‘Office de tourisme’ is informatie beschikbaar over de toegankelijkheid van de stad (musea, restaurants en toiletten).
De route terug naar Casa Boslimpre blijft een lastig punt. De navigatie systemen doen het niet goed. In het donker verdwalen we makkelijk. Met drie auto’s achter elkaar in het donker over (te) smalle weggetjes, langs diepe ravijnen, dan ben je niet blij. Hou je niet van dit soort avonturen dan is het zaak voor het donker thuis te zijn! Een auto is trouwens wel een must in dit gebied. Als wij er zijn (eind april) is het redelijk uitgestorven en moet je echt wat verder weg voor gezelligheid en vertier.
Sledehondtocht en de Joëlette Heb je zin om echt de bergen in te gaan en te genieten van de natuur? Boek dan ruim van te voren een tocht met kart of slee met prachtige honden ervoor óf laat je naar de hoogste top van de Vogezen brengen met de éénwielige draagstoel Joëlette. Helaas was alles al volgeboekt toen wij er waren. Kijk voor meer info op de site van Casa Boslimpre.
Het is al de vierde keer dat we op Bonaire zijn. Hier gaat het leven langzamer en genieten is eenvoudig. Mijn lijf doet het beter en ik voel me mooier. Er is niets te regelen. We hebben alles gezien. Er is tijd-zonder-doel. De verstilling brengt ruimte in mijn hoofd.
Een verlangen overvalt me. Het vult de vrijgekomen ruimte. Ik zie andere voeten moeiteloos op het strand. De tenen iets gespreid, het zand ertussen. Een zeilbootje vaart de lagune uit. Iemand voorop de boeg. De haren in de wind.
Morgen zit ik prinsesheerlijk in de drijvende strandstoel en gister genoot ik op de glasbodemboot. Maar het is niet hetzelfde. De strandstoel drijft te ver af als er niemand is die af en toe een duwtje terug geeft. En ik moet anderen vragen mij de boot in te tillen.
‘Doe je ogen dicht’ zegt Jon. Ik voel de wind in mijn haren. We doen net alsof we op dat zeilbootje zitten. En zo direct spring ik de zee in. Voel het.
Tijdens onze cruise langs de Noorse fjorden zagen wij ook regelmatig de zwarte schepen van de Hurtigruten varen. Eenmaal thuis, heb ik me daar in verdiept en dat blijkt helemaal geen gek concept! Bij de (aangepaste) reisbureaus is het redelijk onbekend maar eenmaal in contact met Hurtigruten zelf zijn ze erg aardig. De foto’s van de aangepaste hut die ik opgestuurd krijg zijn prima. Er is zelfs een hoog-laag bed aanwezig, welke ik op geen enkele andere cruise gevonden heb. Al snel kwam ik ook in contact met Ineke, een ervaren Hurtigruten reiziger! En van wie krijg je nu betere informatie? Daarom een eerste gastblog! Informatie uit eerste hand van Ineke, inclusief praktische foto’s van haar hut.
Gastblogster Ineke: De Hurtigruten, vervoer naar het Noorden
De Hurtigruten is in principe een boot verbinding langs de hele Noorse kust. Hij gaat langs verschillende havens om goederen en mensen te transporteren. En aangezien de trein niet noordelijker komt dan Narvik en de wegen niet altijd begaanbaar zijn is men vooral in het noorden erg geholpen met deze bootverbinding. Door de warme golfstroom is het water nooit bevroren en blijven de havens open. De Noren gebruiken dit vervoermiddel ook omdat het over land veel langer duurt. Toch zijn ze soms nog enkele dagen onderweg. Je kan ook je eigen auto meenemen aan boord. Steeds meer gingen ook toeristen de bootverbinding gebruiken om van het begin (Bergen) tot het einde (Kirkenes) en eventueel weer mee terug te gaan (12 dagen). De hutten blijven eenvoudig, er is een zelfbedienings restaurant voor ontbijt en lunch en ’s avonds een drie gangenmenu. De sfeer is heel informeel. Er is geen entertainment aan boord. Slechts op één boot (Finnmarken) is een zwembad met whirlpool. Het is geen cruise.
Havens en excursies
Nu steeds meer toeristen de bootverbinding als een soort van cruise gebruiken, is er ook een aanbod van excursies ontstaan. In sommige havens is er ruim de tijd voor een stadswandeling of een bustochtje naar een bezienswaardigheid. Maar er zijn ook haventjes waar de boot na laden en lossen, direct weer vertrekt. Het aandoen van de haventjes gaat continue door. Dat kan zijn onder etenstijd en ook ’s nachts. De boot is wel afhankelijke van het weer. Als het erg slecht weer is, kan de kapitein wachten tot het iets beter is. Vaak komt hij dan later aan in de volgende haven, maar vertrekt vaak wel weer op tijd. Dus is er minder tijd of helemaal geen tijd voor de geplande excursie. Deze excursies zijn meestal aardig prijzig en vaak niet geschikt voor rolstoelers of mensen die slecht ter been zijn. Maar er is een reisleidster aan boord die voor al deze zaken zorgt en goed aan kan geven of iets wel of niet verstandig is om te doen. Ook is er bij de receptie vaak een rolstoel te leen als je de wal op wil gaan.
Aangepaste hutten
Ik denk dat door het feit dat de Hurtigruten een echt vervoermiddel is, er al tijdig ook met mindervaliden rekening is gehouden. Er zijn een paar schepen niet voorzien van een aangepaste hut, maar de meesten hebben er een aantal (4-6). Er vertrekt elke dag een schip uit Bergen dus kies gewoon een dag met een goed schip. De mindervalidenhut ligt altijd aan het begin van een gang. Hij is ruim en toegankelijk via een automatische deur. Er staat een hoog-laagbed in en heeft nog twee (opklapbare) bedden. Ook de deur daar de badkamer is automatisch te openen met een drukknop. Er is een schuine drempel en ruim genoeg voor een rolstoel. Verhoogd toilet met opklapbare beugels en douche met zitje (zie foto onderaan). Met de lift zijn alle verdiepingen op het schip bereikbaar. Met de rolstoel ga je via het autodek het schip op en af. In het restaurant is een vaste tafel gereserveerd. Er loopt altijd personeel dat kan helpen een bordje met eten te halen.
Hurtigruten, rolstoeltoegankelijke cabin (Trollford, hutnummer 619, de plattegrond laat twee naast elkaar gelegen aangepaste hutten zien).
Liefhebber van Noorwegen Persoonlijk kies ik voor de Hurtigruten omdat ik een groot liefhebber van Noorwegen ben. Ik heb er alles gedaan, gewandeld, geskied en rondgetrokken met auto en camper. Nu ik minder mobiel ben is dit voor mij ideaal om toch te reizen en verschillende steden te zien. Ook al ben ik overal al vele malen geweest, zelfs in verschillende jaargetijden. Voor een rolstoeler is de winter als er sneeuw ligt niet erg handig. Maar als je nog 100 meter kunt lopen, dan zijn er leuke bus excursies. Als mindervalide haal je misschien niet alles uit de reis. Maar het is heerlijk om het landschap aan je voorbij te zien trekken. Bij mooi weer op het dek en met minder weer vanuit het comfortabele panoramadek.
Tip: Excursie naar de Noordkaap
Je hoeft natuurlijk niet de hele 12 dagen aan boord te gaan. Je kunt ook een klein stukje mee gaan. Bijvoorbeeld, je vliegt naar Tromsø en stapt daar op, vaart mee tot Kirkenes en vliegt weer terug. Dan kun je wel een excursie naar de Noordkaap maken. Bij Norske is grote Nederlandse brochure aan te vragen, of als pdf te downloaden. Daar staan alle havens in met aankomst-en vertrektijden. Ook alle excursies. Voor informatie kun je er ook prima terecht.
In mei (2015) stapten wij in Kopenhagen aan boord van de Norwegian Star, voor een cruise door de Noorse fjorden. Mijn drie pagina’s lange verhaal met tips en tricks lees je in Support Magazine (zie PDF Support Magazine). Onderaan deze blog vind je ook een filmpje van onze zeer ruime mindervalide (binnen)hut.
Op de heenweg hadden we twee fijne nachtjes bij huize Bartsch in Duitsland, lees daarover een eerder blogje.
Support Magazine (foto artikel), klik hier voor een goed leesbare PDF.
Hut 9219, Norwegian Star
Ik heb me verbaasd over de lelijkheid van een cruiseschip. Veel nepperig hout, kitsch en echt, de kleur van de vloerbedekking! Wie verzint zoiets? Dat kan toch veel mooier en hipper? Nou ja, in elk geval, onze hut was lelijk maar wel groot! De badkamer is prima toegankelijk. Kijk maar:
Hurtigruten, alternatief voor een cruise
Tijdens onze cruise zagen wij ook regelmatig de zwarte schepen van de Hurtigruten varen. Eenmaal thuis, heb ik me daar in verdiept en dat blijkt helemaal geen gek concept! Bij de (aangepaste) reisbureaus is het redelijk onbekend maar eenmaal in contact met Hurtigruten zelf zijn ze erg aardig. De foto’s van de aangepaste hut zijn prima. Er is zelf een hoog-laag bed aanwezig, welke ik op geen enkele andere cruise gevonden heb. Al snel kwam ik ook in contact met Ineke, een ervaren Hurtigruten reiziger! En van wie krijg je nu betere informatie? Daarom de beste informatie uit de eerste hand: Lees de uitgebreide gastblog van Ineke!
Ik had al regelmatig over l’Accolade gehoord. Op de één of andere manier had ik het gevoel dat dit Franse vakantieparkje met acht rolstoeltoegankelijke huisjes, iets voor ‘later’ was. Voor als we meer hulp en hulpmiddelen nodig hebben, een soort van laatste optie. Wel een mooie optie. Maar toen kreeg ik begin mei een uitnodiging van Sophie en Frank, de beheerders van l’ Accolade. Of ik een keer wil komen kijken? Een uitnodiging om naar Frankrijk te komen is natuurlijk erg leuk! Dus we maken een plan en in september pakken we de auto in voor een ’tour de France’.
Chambre d’hôtes
Het is duizend kilometer naar Ile d’Oléron, een schiereiland aan de westkust van Frankrijk, dus we maken een tussenstop op de helft. We slapen bij chambre d’hôtes ‘Le Clos du Quesnay’ in Mauquenchy, rechtsboven Rouen. We worden hartelijk ontvangen door de goed Engels sprekende Jean-Francois. Hij en zijn vrouw Sabine hebben vier jaar verbouwd om de statige boerderij, uit begin negentiende eeuw, om te toveren tot vijf mooie kamers. Eén driepersoonskamer is speciaal aangepast voor mindervalide mensen. Deze klassiek ingerichte kamer is lekker ruim en heeft een tweepersoons- en éénpersoonsbed. De badkamer heeft een verhoogd toilet met één wandbeugel (links), een onderrijdbare wastafel en een grote inloopdouche met losse (niet verrijdbare) douchestoel. Om het bed te verhogen zijn klossen aanwezig.
Goed toeven bij chambre d’Hôtes Le Clos du Qeusnay
In de vier hectare grote tuin staan tussen de appelbomen nog vier sfeervolle ‘gypsy caravans’ (niet rolstoeltoegankelijk). In de boomgaard rijdt mijn rolstoel prima over het gras maar op de paden met zo nu en dan een dikke laag grind is het een stuk lastiger. Alle gasten hebben zich voor de ’table d’hôtes’ ingeschreven dus ’s avonds zitten we met een bond gezelschap aan tafel. Gelukkig is er ook een Engels gezin, dat praat makkelijker. De Franse kazen ontbreken niet, evenals de gezellige praat van de gastheer. Een mooie plek om even te relaxen en nog een paar dagen te blijven. Helaas was onze kamer maar één nacht beschikbaar en vertrekken wij de volgende dag alweer.
Eerste overnachting bij ‘Le Clos du Quesnay’, onze kamer in de oude stal
Witte huisjes met blauwe luiken
De tweede dag onderweg hebben we veel regen en het laatste stuk naar Ile d’Oléron gaat over tweebaans wegen. We komen dus pas laat aan in de stromende regen. Gelukkig helpt Frank (de beheerder van l’accolade) ons met uitladen en installeren we ons snel in het huisje. Eerst maar eens slapen. De volgende dag schijnt het zonnetje en staat er een tas met een heerlijk vers ontbijtje op de stoep. Mmm croissants, eitjes van de kippetjes op het park, heerlijke kaasjes en dikke plakken ham. De heerlijke geur van het eiland, een mengeling van zee, dennenbomen en rozemarijn krijg je er gratis bij. Hier gaan we het wel een weekje uithouden.
De eerste dag blijven we in de buurt. We bekijken het park en lopen naar de zee. ’s Avonds eten we in de ‘kantine’ van l’Accolade waar de vrijwilligers elke avond een lekker maal koken. Je kunt hier als je wilt voor een schappelijke prijs lekker aanschuiven voor een lekker maal. Er zijn nog maar een paar andere gasten zo op het eind van het vakantieseizoen. En dat merk je op het hele eiland, dus als je buiten de deur wilt eten kun je dat beter ’s middags doen. Dan is het nog gezellig op de terrassen.
Heerlijk toeven bij L’accolade
Top 5 op Ile d’Oléron
Het eiland doet echt mediterraans aan, witte huisjes met blauwe luikjes, kruidige struiken en dennenbomen maar ook palmbomen. En lieflijke oude franse dorpjes. Ik vind een eiland altijd wel lekker overzichtelijk, met de auto bekijk je op je gemakje het eiland in een paar dagen. Een paar aanraders:
1. Wijntjes proeven bij één van de wijngaarden. Proef dan zeker ook een Pineau des Charentes, een zoete aperitief wijn die lekker koud gedronken wordt als een soort zomerportje. 2. Het strand op bij Saint-Denis d’Oléron, in het noorden van het eiland. Via de trailerhelling voor bootjes kan je makkelijk dichtbij de zee komen. Of eet heerlijke flinterdunne, zoete crêpes op één van de terrasjes. In het havengebouw is een mindervalidentoilet.
3. Slenteren langs de kleurrijke ‘Cabannes’, kunstateliers in Le Chateau d’Oléron. In de oude oesterhutjes werken kunstenaars en verkopen zij hun werk: sieraden, glas, schilderijen en er is zelfs een Ukelele werkplaats. In de meeste hutjes kun je met de rolstoel naar binnen. Je kunt ook (met de rolstoel) over de muren van de vesting ‘lopen’. 4. Vissersbootjes kijken op het terras van Jules et Julie in Boyardville. Loop je even verder dan ontdek je als je goed kijkt in de verte Fort Boyard. Er gaan ook bootjes naartoe maar die zijn niet rolstoeltoegankelijk. 5. Wat wij niet gedaan hebben maar zeker een volgende keer wel doen: vliegen over het eiland en strandzeilen! Lees op de website van L’accolade meer over de mogelijkheden.
Overigens staan er bij l’Accolade strandrolstoelen en kan je daarmee natuurlijk ook heerlijk het strand op, gewoon om de hoek. Zo naar toe te wandelen (600 meter). Zonder hulp kom je moeilijk de vrij steile duinopgang op maar er wil altijd wel iemand mee om je te duwen. Het piepkleine strandtentje bovenop het duin is echt te lief, zo heb ik ze nog nooit gezien.
Wat een schattig klein strandtentje…
L’ Accolade
Ile d’Oléron is een fijn eiland. En l’Accolade is een fijn parkje. Het ligt heerlijk tussen de bomen. De acht witte huisjes zijn lekker ruim met veel privacy op je eigen terras, de aanpassingen zijn prima in orde. De huisjes zijn eenvoudig ingericht en met name de slaapkamer kan wat mij betreft wel een gezellig kleurtje gebruiken. De hoog-laag bedden en ziekenhuisnachtkastjes maken het niet helemaal ‘Eelkedroomt-proof’. Maar het is wel functioneel en ach, als je slaapt heb je je ogen dicht. De bedden kunnen ook omgeruild worden voor gewone bedden overigens. Daartegenover staan wel allerlei hulpmiddelen die een verblijf makkelijk én leuk maken (scootmobiel, rolstoelfiets, strandrolstoelen, douchebrancards, tilliften, etc). Extra fijn is het rolstoeltoegankelijke zwembad en de sauna!
Op het terrein zijn naast de acht huisjes, enkele kampeerplaatsen en twee kant-en-klaar safaritenten waar zelfs een hoog-laag bed ingezet kan worden. Het hele park is door een Nederlandse vrouw opgezet om Nederlanders met een lichamelijke of meervoudige beperking een zorgeloze vakantie in Frankrijk te bieden. Er is altijd een team van Nederlandse vrijwilligers aanwezig die het park onderhouden, koken en zelfs zorg bieden als je dat nodig hebt. Sinds drie jaar beheren Frank (fysiotherapeut) en Sophie (ergotherapeut) het park met veel enthousiasme. In de zomervakantie is l’ Accolade een waar kinderparadijs, vooral Nederlandse gezinnen met een gehandicapt kindje en hun broertjes en zusjes genieten dan van de Franse zon. In deze weken is er ook een animatieteam voor de kids. Buiten deze drukke weken is er meer plek en rust. Het gevoel dat ik had (meer iets voor later… ) is niet geheel onterecht. Het is even wennen, de vrijwilligers die willen helpen en de hulpmiddelen die je op verschillende plekken ziet staan. En ja, je bent niet de enige gast in een rolstoel. Maar als je gewoon lekker je eigen vakantie wil vieren dan kan dat ook prima. In je eigen huisje merk je niets van het gebeuren op het park. Dus ook als je gewoon een goed rolstoeltoegankelijk huisje in Frankrijk zoekt dan is dit een heerlijke plek. En juist in het voor-en naseizoen kan het al heerlijk warm zijn!
l’Accolade, 8 huisjes, 2 safaritenten, en enkele kampeerplekken, rolstoeltoegankelijk zwembad en sauna!
Krijtrotsen van Normandië
Voor ons laatste stekkie gaan we weer naar het noorden, naar de ruwe krijtrotsen van Normandië. Ik voel me grieperig en we gaan eigenlijk te laat weg bij l’Accolade. Na een dag in de auto komen we in het donker aan. De deur van ons huisje zou open zijn en inderdaad, we kunnen zo naar binnen en het is lekker warm. Van vermoeidheid schiet ik even vol tranen als ik opgelucht zie dat het huisje prima in orde is en wij ons hier zeker gaan redden zonder al te veel capriolen. Het blijft toch altijd spannend of het bed hoog genoeg is en de wc bereikbaar… Alleen ons flesje wijn blijkt onder de loodzware koffer in de bus te liggen… en die wilden we juist laten staan. Voor onze laatste daagjes hadden we een weekendtasje meegenomen. Geen wijn dus. Lekker naar bed. De volgende dag halen we een lekker croissantje bij de bakker een paar honderd meter verderop. We lopen even het dorpje door. Prachtige vakwerkhuizen en mooie bloementuinen. En dan ineens zien we de zee met de witte krijtrotsen. Via 231 traptreden kan je hier het strand op, maar ook zonder de tocht naar beneden heb je een prachtig uitzicht. ’s Middags rijden we nog even wat rond en belanden op een terrasje in het gezellige stadje Saint-Valery-en-Caux. Het zonnetje is heerlijk warm. Omdat ik me nog niet fit voel halen we bij een supermarkt net buiten het centrum een paar lekkere dingetjes en een wijntje en eten we in ons knusse huisje.
Le-Pre-Marin-Frankrijk, Sotteville-sur-Mer
Sotteville-sur-Mer en Le Pré Marin
Ons huisje in Normandië staat trouwens op een klein vakantieparkje; Le pre Marin, met acht twee-onder-één-kap huisjes. Klein maar fijn. Het heeft iets van een blokhut weg maar dan wel met twee slaapkamers, een badkamer en keukentje. Er zijn twee rolstoeltoegankelijke huisjes, zie de website voor goede foto’s. In de slaapkamer kunnen wij met de rolstoel net langs de achterkant van het bed. Ook de badkamer is klein maar met onze wendbare rolstoelen goed te doen. Twee beugels bij het toilet (één opklapbaar, de andere aan de wand) en een (klein) douchekrukje aan de wand. Het keukenblokje is onderrijdbaar en er ligt een plank om het huisje makkelijk binnen te komen. De volgende dag is de weersverwachting slecht dus pakken wij ons tasje alweer en rijden via Amiens, Lille en Gent naar huis met een koffer vol herinneringen!
Huisje bij Le Pré Marin in Sotteville-sur-mer
Tip: Koop een tolbadge! Ik vond het bij sommige tolpoortjes een heel gedoe om een ticket te trekken en te betalen. Dan zat het aparaat weer te laag, dan weer te hoog en steeds maar weer een schietgebedje dat ik mij creditcard of ticket niet liet vallen… Bij een volgende ’tour de France’ ga ik zeker weten voor de Tolbadge waarmee je zo door kan rijden.
Lees ook mijn column over ons rondje Frankrijk in Contact december 2015 (ledenblad Spierziekten Nederland).
Voor Contact, het ledenblad van Spierziekten Nederland, schrijf ik over onze vakantie ervaringen in mijn vaste column Eelke droomt. Hier mijn laatste verhaaltje over onze tussenstop in Duitsland bij Gästehaus Bartsch… Helaas heb ik maar 275 woorden en is het dus altijd goochelen met woorden. Anders had ik zeker ook verteld dat we in Flensburg opgesloten zaten in een winkelcentrum. Misschien ken je het wel, nog even ‘snel’ naar het (invaliden)toilet voor sluitingstijd. Helaas kwamen wij er daarna achter dat het hele overdekte winkelcentrum totaal uitgestorven was. Met aan de deur een dik hangslot. Ik heb nog spijt dat ik niet aan het meisje, dat uiteindelijk aan de andere kant van de deur buiten stond, de foto gevraagd heb die ze lachend van ons maakte. Het moet er bizar uitgezien hebben. Twee rolstoelers, wild zwaaiend en bonkend op de grote glazen deur… Klik op: contact_2015_09-eelke-droomt
Afgelopen weekend was het weer chaos is Lille en ik was erbij. Meer dan honderd kilometer brocante markt en braderie. Een beetje dat gevoel van Koningsdag in Utrecht maar dan groter en onderhandelen in het Frans… En mosselen met witte wijn natuurlijk.
Zaterdagochtend super vroeg vertrokken, de zon kwam net op. Eerst mijn zus opgehaald in Dordrecht. Daarna in één ruk door naar het zuiden. Eenmaal in Lille dan toch maar het parkeeradvies van een vriendin opgevolgd: ‘gewoon op de stoep neerknallen die auto’. Tja, dat doet iedereen dus. Wij stonden dichtbij het station, Gare Lille-Europe (waar bij het winkelgedeelte ook een goed invalidentoilet is). En dan begint de grote speurtocht naar DE aankoop van de dag… Het is wel even zoeken waar de beste straatjes zijn. Voor hamburgers en braderiekramen met pannen met antiaanbaklagen en kleding van zweetstofjes zijn we niet gekomen. Ondertussen loopt er ook een marathon door de stad (oeps, uitkijken met oversteken) en er staat een enorme kermis. Alles tegelijk dan zijn we er in één keer vanaf, moet het stadsbestuur van Lille gedacht hebben.
Brocantemarkt Lille-collage
Geweldig gestreepte legging
Maar uiteindelijk vinden we de straatjes met bizarre vondsten; een opgezette eekhoorn, volledig verroeste steps, een oude racefiets tandem, trompetten, vintage kleding, kekke schoenen, houten kisten, industriële lampen, oude schoolbankjes, wandelwagens, ijzeren lockers en miljoenen vaasjes, potjes en bordjes. De echte brocante handelaren weten inmiddels wel wat hip is, dus je betaalt ook flink voor dat ene unieke kastje of krukje. Onderhandelen lukt soms wel. Helaas zat DE aankoop er dit jaar niet bij voor mij, afgezien van de geweldig gestreepte legging voor een euro, de plastic ketting en een Afrikaans maskertje voor twee euro. M’n zusje kocht nog wel een leuke ijzeren kruk en een spuuglelijk mega groot schilderij (maar de lijst is mooi), waar ze de halve dag mee liep te zeulen.
Brocante markt Lille, aankopen
Relaxen in hotel Wu Wei
Moe van een dag speuren en hobbelen over kinderkopjes knallen we de auto weer van de stoep, om twintig kilometer terug in het Belgische Kortrijk, onze innerlijke balans terug te vinden in wellness hotel Wu Wei. Alles is wit of grijs bij Wu Wei, op een enkel houten krukje en de vloer na. Na de explosie van indrukken in Lille is dat even wennen. Drie jaar geleden gingen de deuren van de voormalige drukkerij weer open, geen drukpersen meer maar dertien kamers en suites en een uitgebreide wellness. Dankzij de minimalistische architectuur is het hotel zo goed als drempelvrij en in één kamer is rekening gehouden met rolstoelgebruikers. Van tevoren vertelde eigenaar Jo Heirman dat ze bezig zijn de toegankelijkheid van de kamer en de Wellness verder te optimaliseren. Dat is ook nodig want er ontbreken nog beugels en een douchestoel. Het bed is aan één kant bereikbaar met de rolstoel. De wellness is in de basis toegankelijk maar de deuren naar de sauna en douches zijn smal (70cm) en daar is dus een smalle verrijdbare douchestoel handig. Er komt ook een tillift om makkelijk in en uit het zwembad (32º) te komen. Op het dakterras staat een houten hottub tussen de bamboe en in een overdekt zithoekje brandt een flink opgestookt vuurtje. Wij nemen heerlijk de tijd om uitgebreid te ontbijten en gaan dan weer op huis aan. Wu Wei is zeker een aanrader als de laatste aanpassingen ook gerealiseerd zijn. Jo laat het mij weten, dus wordt vervolgd… Kijk alvast op www.wuwei.be
En daar zat ik dan ineens bij KLM op het hoofdkantoor, direct naast de boardroom waar pittige CAO onderhandelingen gevoerd werden. Doel van onze bijeenkomst: Verbeteren van de dienstverlening aan ‘Passengers with reduced mobility’ (PRM). Met nog vier andere PRM’ers, drie KLM’ers en Stijn Veeger, die bij de TU-Delft afstudeert op dit onderwerp, maakten we een compleet overzicht vanaf boeken van het ticket tot aankomst op de bestemming, Inclusief alle stress- en goede momenten.
Het leukste verhaal? Toen het Quad Rugby Nationaal team met twintig mannen en vrouwen, inclusief twintig (ADL) rolstoelen en twintig sportrolstoelen aankwamen op de plaats van bestemming en alle veertig rolstoelen gescheiden waren van hun wielen. De medewerkers van bagage hadden zich niet gerealiseerd dat elke rolstoel zijn eigen wielen heeft. Fijn, een stapel met veertig rolstoelen en tachtig wielen, mooi klusje.
Daarna uiteraard gedacht in oplossingen. Van betere registratie bij online boeken tot het vervoeren van rolstoelen in speciale boxen, het inzetten van schaarwagens bij het laden en veel meer. De beste ideeën ontstonden bij de vrijdagmiddag borrel in de stamkroeg van de KLM in Amstelveen. Ik ben blij dat KLM deze stap zet. Het had natuurlijk al lang beter gekund maar er zijn ook maatschappijen die er nu alles aan doen om de ‘PRM’ers’ te weren. Ik ben in ieder geval uitgenodigd bij de afstudeerbijeenkomst van Stijn. Ik hou jullie op de hoogte. Heb jij goede ideeën? Laat het mij alsjeblieft weten.
PS. Ik heb nu een heel speciale tas. Hier gaan vast alle deuren mee open ;-). Heb jij deze tas nodig? Laat het me weten, hij is te leen!
Lees hier meer informatie over het aanvragen van assistentie van KLM Cares.
Op uitnodiging van Support Magazine en Tirol Tourist Board zat ik vorig weekend via een persreis in het Kaunertal, een prachtige valei in Tirol, Oostenrijk. Twee dagen reizen en twee dagen daar, oké dat was best pittig, maar het was wel ongelofelijk Super. Zoals een echte persreis betaamt gaan we naar alle hotspots in de omgeving; Een pad op palen leidt ons over het Moor, een met uitsterven bedreigd veengebied. Een prima toegankelijke gondellift brengt ons op ruim 3100 meter naar een zilver witte gletsjer waar we met één been in Italië en één been in Oostenrijk staan.
In Italië en Oostenrijk op ruim 3100 meter hoogte bij Karlesjoch/Kaunertal.
In het Naturparkhaus maken we kennis met Pitzi, de bergsteenbok. Een opgezette wel te verstaan, want in het echt is hij lastiger te spotten. En via een prachtig nieuw pad staan er voor de eerste keer (test!) vier rolstoelen op het nieuwe uitkijkplatform, waarvandaan je prachtig over de hele valei kunt kijken.
Rolstoeltoegankelijk pad naar uitzichtplatform in Kaunertal
In het Kaunertal is echt geïnvesteerd in rolstoeltoegankelijkheid. En dat is ook precies waarom de internationale pers in ‘rolstoeljournalistiek’ is uitgenodigd. Te weinig mensen weten namelijk dat je prima van de bergen kan genieten in een rolstoel, zowel in de winter als in de zomer.
Bang voor de bergen in je (handbewogen) rolstoel? Bij het hotel waar wij verblijven is de Swiss-trac te huur, een elektrische aankoppelunit voor de handbewogen rolstoel, hiermee zoef je zo de berg op (en af). Na een dag buiten viel de rolstoeltoegankelijk wellness van het hotel bij mij trouwens ook erg in de smaak! Meer weten over dit hotel? Kijk dan op www.weisseespitze.com. Let op: Er is slechts één kamer met een inloopdouche in hotel Weisseespitze, de kaiser Maximilian Suite (4 tot 6 personen). In de overige aangepaste kamers is alleen een bad, hier kan een badlift geplaatst worden. In de wellness-ruimte is wel een grote douche met doucherolstoel beschikbaar.
